Rozdział 82 - "Muszę być dla niej oparciem"

FINNICK


   Słowa Annie zawisły w powietrzu, oddzielając nas ogromnym murem od jej rodziców. Nastała cisza. Matka Annie już otwiera usta, z których za moment zapewne wypłyną obelgi skierowane w moją stronę, ale to ojciec Annie pierwszy przerywa ciszę, mówiąc coś, czego ja na jego miejscu - gdybym miał taką żonę - powiedzieć bym się bał.
-Świetnie, bardzo cieszę się twoim szczęściem, a raczej waszym szczęściem. - Annie uśmiecha się, ale wciąż jest zdenerwowana. Głowa pani Cresty niebezpiecznie obraca się w stronę jej męża, a jej dłoń unosi się ku górze.
-Coś ty powiedział? - Warczy. Jest wściekła i pewnie spodziewa się, że pan Cresta przestraszony odwoła swoje słowa. Jednak na jego twarzy maluje się pewność siebie i determinacja, jakiej jeszcze nigdy u niego nie widziałem.
-Powiedziałem, że cieszę się ich szczęściem. - Mówi podniesionym głosem, wyraźnie akcentując słowo ich.
-Jak możesz... - Zaczyna krzyczeć pani Cresta, ale jej mąż łapie ją za podniesiony łokieć i wyprowadza żonę na zewnątrz. Annie osuwa się na kolana.
   Klękam i obejmuję ją, szepcząc Już dobrze, nie denerwuj się. Annie płacze, a jej ciałem wstrząsa spazmatyczny szloch. Wszystkie emocje, które tkwiły w niej od dawna, właśnie w tej chwili znajdują ujście i oczyszczają jej umysł z każdego złego wspomnienia. To dobrze. Potrzebuje takiego oczyszczenia. Ja zapewne też, ale to nie jest czas i miejsce na płacz. Muszę być dla niej oparciem.


TOM CRESTA - OJCIEC ANNIE


 
-Tom! Co ty robisz?! Jak możesz na to pozwalać? - Warczy moja żona. Jest w szoku, bo pierwszy raz nie byłem zaślepiony miłością do niej i postawiłem się jej.
-To jej życie! Ma prawo sama decydować! - Odpowiadam, prawie krzycząc.
-Wcale nie! To my jesteśmy jej rodzicami! - Lindsey nawet nie próbuje ściszać głosu i krzyczy na mnie.
-Zrezygnowaliśmy z funkcji jej rodziców, kiedy uciekliśmy od problemów i sfingowaliśmy naszą śmierć. - Nie mogę się przełamać i dalej mówię ściszonym głosem.
-Jak możesz! Przecież Lora zginęła! Musieliśmy mieć czas, żeby się uspokoić! - W jej oczach pojawiają się łzy, ale nie są szczere, mają na celu wywołać u mnie poczucie winy.
-A Annie?! Mieliśmy też drugą córkę! Ona straciła nie tylko Lorę, ale też nas! - Lindsey cały czas próbuje wywołać u mnie poczucie winy, ukazując swoje łzy, ale tym razem z marnym skutkiem. Teraz najważniejsze jest szczęście Annie i będę go bronił jak lew.
-Ale to nie my zniszczyliśmy tą małą słodką Annie! To był Finnick! - Czemu ona musi być tak uparta?!
-Właśnie, że to my! Słyszałaś, jak Elen mówiła, że Annie z dnia na dzień coraz bardziej zamykała się w sobie, a kiedy spotkała Finnicka, było z nią dużo lepiej. Powinniśmy mu podziękować, a nie mieć do niego o wszytko pretensje i traktować go tak jak ty. On pomagał jej przetrwać! - Krzyczę. Nie wytrzymuję. Lindsey odsuwa się ode mnie, a na jej twarzy maluje się zaskoczenie. Pierwszy raz w życiu na nią nakrzyczałem.
-Dobrze. Przeproszę go, ale teraz chodź, bo ludzie się na nas patrzą. - Szepcze. Cała Lindsey. Obchodzi ją tylko co ludzie powiedzą.

   Wchodzimy do środka i słyszymy głośny płacz Annie, zmierzamy w kierunku z którego dochodzi i widzimy ją klęczącą, wtuloną w również klęczącego Finnicka, który głaszcze ją po plecach i całuje w głowę. Lindsey przełyka głośno ślinę, a chłopak spogląda na nas, po czym znów zatapia twarz w jej włosach i chyba szepcze jej coś do ucha, bo kiedy podnosi głowę, Annie przytakuje. Finnick wstaje i pomaga zrobić to samo Annie. Cały czas ją przytula.
-Przepraszam was. Nie powinnam tak zareagować. Naprawdę bardzo się cieszę. - Mówi moja żona, widzę, że nie idzie jej to łatwo. Chyba tylko ślepy by tego nie zauważył, ale cieszę się, że w ogóle to mówi. Finnick uśmiecha się i ciągle przytula Annie.
-Może... ja zrobię herbatę? Annie... pójdziesz z rodzicami do salonu? - Zwraca się do niej. Moja córka kiwa głową i idzie do salonu, wycierając łzy, które leją się po jej policzkach. Lindsey próbuje ją przytulić, ale Annie odpycha jej rękę.


FINNICK


   Dochodzi godzina dwudziesta pierwsza. Rodzice Annie wyszli godzinę temu, a ja i Annie dalej siedzimy w moim starym domu. Stwierdziliśmy, że zostaniemy tu jeszcze trochę i pokażę ukochanej pamiętniki Seannera. Teraz przeglądamy już trzeci.
-Seanner był bardzo do ciebie podobny. - Odzywa się Annie, przerywając tym samym ciszę, która tkwiła pomiędzy nami od godziny.
-W jakim senesie? - Pytam.
-Z tego co tu przeczytałam, wiem, że był inteligentny i wrażliwy, kochał Penny i troszczył się o nią. Zupełnie jak teraz ty.  - Mówi i uśmiecha się. - Ciekawe czy ja też jestem podobna do Penny... to byłoby wspaniałe... no i trochę dziwne, ale mimo to wspaniałe! - Mówi rozmarzonym głosem. To chyba nie najlepszy moment, żeby powiedzieć jej, że raczej jedyne co - oprócz więzów krwi - łączy mnie z Seannerem to miłość. Moja do Annie, a Seannera do Penny i to, że obydwoje bylibyśmy wstanie oddać życie za ich szczęście.

_________________________________________________________________________________


   No i znowu rozdział jest krótki... przepraszam, obiecuję, że następny będzie dłuższy. Ten jest krótki, bo całą niedzielę i wczorajszy dzień musiałam się uczyć na sprawdziany i kartkówki (no w dupę jeża... mogłoby być tego mniej... tych kartkówek  i sprawdzianów oczywiście :D), ale napisałam trochę w sobotę i dziś... normalnie to napisałabym jeszcze trochę więcej i jutro bym skończyła, ale... jutro mam jeszcze kilka kartkówek i to akurat z przedmiotów, na których mi zależy, a poza tym... trzeba uczcić nowy zwiastun nowym rozdziałem :)
Kolejny rozdział w sobotę. Mam nadzieję, że ten Wam się choć trochę spodobał i skomentujecie go :)
A tak na marginesie, to co myślicie o tym fragmencie oczami ojca Annie? Udał się? Częściej pisać coś oczami innych bohaterów? Czy może wręcz przeciwnie?
A miałam coś napisać o szablonie... przepraszam, ale zrobię jeszcze jeden i dopiero wtedy zapytam Was o zdanie :)
      Tak w ogóle to właśnie zauważyłam w zwiastunie scenę, którą uważam za najgorszą w całych IŚ... i na pewno będę płakać jak to zobaczę w filmie... :( Teraz to ja potrzebuję oparcia :(