Rozdział 105 - Strażnicy Pokoju

FINNICK


   Biegnę. 

-Mamo? Dlaczego ci ludzie zbierają się przed tym telewizorem na placu? - siedmioletni chłopiec o oczach w kolorze morskiej zieleni pyta swojej matki. 
-To... nic takiego. Wracamy do domu - kobieta nagle robi się nerwowa i szybko wstaje z ławki, na której jeszcze przed chwilą siedziała.
-Ale ktoś tam krzyczał. Prosił o pomoc - mówi chłopczyk.
-To powtórka z  Pięćdziesiątych siódmych Głodowych Igrzysk. Niedługo będą pięćdziesiąte ósme, pamiętasz? - szybko odpowiada kobieta i łapie synka za rękę, a potem idzie z nim w kierunku domu. 

   Biegnę.

-Mamo! Co się dzieje? Gdzie Strażnicy Pokoju zabierają tą płaczącą kobietę? Raczej nie chcą otrzeć jej łez, nie chcą jej pomóc, prawda? - pyta znów ten chłopiec. Tym razem już dziesięcioletni. 
-Ona... ona kradła. Ukarzą ją - oznajmia smutna kobieta. Nie wiadomo czy przygnębia ją fakt, że dzisiejszego dnia kolejny obywatel jej dystryktu straci życie, czy to, że wreszcie musiała powiedzieć chłopcu prawdę.
-Zbiją ją, prawda? - pyta chłopiec. 
  Kobieta szybko rozgląda się dookoła, a potem znów patrzy na chłopca i cicho zwraca się do niego:
-Prawdopodobnie, ale to nie nasza sprawa. A ty nigdy więcej nie mów takich rzeczy, kiedy ktoś może usłyszeć, dobrze? - pyta.

   Biegnę.

-Przecież to dopiero dziecko... ukarzą je? - tym razem dwunastolatek o oczach w kolorze morskiej zieleni pyta matki. 
-Tak - odpowiada kobieta. Jej głos drży. 
   Kobieta zawsze była wrażliwa, zawsze płakała, kiedy dzieci ginęły na arenie Głodowych Igrzysk. Wie, że przed nimi było całe życie, a teraz nie ma już nic. 
-Chodźmy - mówi chłopiec. Nigdy nie lubił patrzeć na cierpienie matki, ani kogokolwiek innego.

   Już prawie jestem. Strażnicy Pokoju dotarli na miejsce przede mną i teraz zabierają dziewczynkę od sklepikarza. Ciągną ją za czarne długie włosy, a po twarzy dziewczynki toczą się ogromne, błyszczące w słońcu łzy,  które mogę dostrzec z odległości półtora metra.
-Stop!! Zostawcie ją! - krzyczę.
   Strażnicy Pokoju odwracają twarze w moją stronę. Już jestem. Teraz mogę dostrzec wszystkie ich emocje, wszystkie ich uczucia, których nie nauczyli się maskować. Nie wszyscy potrafią maskować swoje uczucia. Zazwyczaj potrafią to jedynie zwycięzcy Głodowych Igrzysk, ale ich po wygranej i po dokonaniu tych wszystkich morderstw ciężko nazywać ludźmi. Twarze trzech z czwórki Strażników Pokoju przybrało te same wyrazy - dziwna mieszanka dla mieszkańców dystryktów innych niż dwójka, albo Kapitol, choć oczywiście Kapitol to nie dystrykt. Co przedstawiają ich twarze? Wyższość, złość i zdziwienie. Na twarzy czwartego widnieje dziwna mieszanka emocji dla osób z Kapitolu i Dwójki - współczucie, zdziwienie i wstyd. Przypominam sobie, że tego czwartego już dziś spotkałem. Wydaje się być miłym człowiekiem, dlatego w mojej głowie rodzą się pytania Dlaczego został Strażnikiem Pokoju? Dlaczego wybrał taki los? Ma już dość bycia postrzeganym jako człowiek? Może został zmuszony? Odwracam głowę od czwartego ze strażników i patrzę prosto w oczy najbardziej bezwzględnego - poza Snowem - człowieka, którego kiedykolwiek poznałem. Patrzę w oczy Głównego Strażnika Pokoju, jego imię i nazwisko to Mean Nervosi. Pochodzi z Kapitolu.
-Zostawcie ją. To tylko dziecko - mówię pewnie. Czwarty Strażnik Pokoju ledwo widocznie kręci głową, próbując dać mi znać, że nie powinienem się z nimi targować.
-Kim ty jesteś, żeby mówić mi co mam robić? - pyta Mean Nervosi, jego głos jest zimny niczym jego pozbawione skrupułów serce.
-Zwyciężyłem Głodowe Igrzyska, kiedy miałem czternaście lat. Już wtedy osiągnąłem więcej niż ty osiągniesz przez całe życie - oznajmiam gorzko.
-Finnick! - pojawia się Annie. - Co się dzieje? - pyta, spoglądając to na mnie, to na sklepikarza, strażników i dziecko.
   Moja ukochana zauważa, że jeden z mężczyzn, którzy mają pilnować porządku w naszym dystrykcie, trzyma dziewczynkę za włosy. Zdziwienie na jej twarzy ustępuje miejsca złości. Mam wrażenie, że Annie zaraz sama rzuci się na tych strażników, ale ona tylko patrzy.
-Niech pan ją puści - mówi cicho, ale zdecydowanie.
-Nie będziesz mi rozkazywać młoda damo - odpowiada strażnik.
-Niech pan ją puści, bo inaczej ja powyrywam panu wszystkie włosy - warczy Annie.
   Obejmuję ją, bo wiem, że inaczej zaraz rzuci się na strażnika. Annie trochę się uspokaja, ale nie za wiele.
-Co zrobiła ta dziewczynka? - pytam spokojnie.
-Chciała ukraść dwa jabłka - oznajmia dumny z tego, że ją złapał sklepikarz.
-I o to jest ta afera? Chciała ukraść dwa jabłka? - pyta Annie, w jej głosie da się wyczuć sarkazm.
-Dla niektórych dwa jabłka to majątek. Nie każdy zwyciężył Głodowe Igrzyska. Gdybym nie przyłapał tej małej jak chowała jabłka do torebki... - mówi sklepikarz.
-Ja... ja... prze... przepraszam... byłam... byłam... gł... głodna... a w do... domu... nie... nie mamy... pieniędzy... - łka dziewczynka.
-Zapłacę za te jabłka - oznajmiam pewnie. - Jabłka zostaną kupione i żadnej kradzieży nie będzie. Ona nic więcej nie ukradnie, prawda? - zwracam się do dziewczynki, a ona kiwa głową. - Ile? - pytam sklepikarza.
-Będę musiał sprawdzić - odpowiada sklepikarz.
-Dziewczynka musi zostać ukarana  - oznajmia Neverosi.
-Ale... z tego co wiem to może zostać ukarana, jeśli właściciel sklepu zgłosi dokonanie przestępstwa i zostanie sporządzony specjalny formularz... - oznajmia jeden ze strażników.
-No właśnie, a pan jednak nie zgłosi kradzieży, prawda? - pytam sklepikarza.
-Nie, nie zgłoszę - oznajmia mężczyzna.
-Puśćcie dziecko - odzywa się głucho Neverosi.
   Strażnik Pokoju wypuszcza włosy dziewczynki z dłoni i odchodzi. Annie wyrywa się z mojego uścisku i podchodzi do dziecka, a potem idzie usiąść razem z dziewczynką na ławce. Główny Strażnik Pokoju podchodzi do mnie.
-Kiedyś cię załatwię. Będę patrzeć na łzy twoje i twoich bliskich, a na mojej twarzy będzie ogromny uśmiech, świadczący o twojej druzgoczącej porażce i moim słodkim zwycięstwie - syczy i wycofuje się.


_________________________________________________________________________________


   Dawno nie było rozdziału... przepraszam, wiem, że miałam wstawić rozdział w Wigilię i miał być w nim zazdrosny Finnick, ale... wtedy skończyłam go tylko w połowie. Później jak go przeczytałam to stwierdziłam, że nie mogę go opublikować, bo był okropnie słaby i napisałam od nowa... ten też najlepszy nie jest, wiem i przepraszam. No i nie ma zazdrosnego Finnicka, ale obiecuję, że niedługo będzie :)
   Nie wiem kiedy będzie nowy rozdział, ale postaram się, żeby był jak najszybciej :)
   No i mam nadzieję, że ten spodobał Wam się choć trochę :)
PS Zapomniałam... mam do Was pytanie... jak wiadomo premiera Kosogłosa cz.2 odbyła się ponad miesiąc temu, a tu nadal jest zakładka "Promocja-Kosogłos cz.2" i nie wiem czy zostawić ją jako taką pamiątkę z czasu, kiedy czekaliśmy (jestem potwornie sentymentalnym człowiekiem) czy w jej miejsce stworzyć nową zakładkę?