Rozdział 106 - Lu

ANNIE

-Jak masz na imię? - pytam czarnowłosej dziewczynki. 

-Lu... Lucy, ale nie lubię tego imienia... -  Wolę jak mówi się do mnie Lu. Słyszę szept koleżanki z areny. 

-Więc jak cię nazywają? - pytam i liczę na to, że w odpowiedzi nie usłyszę tego zdrobnienia.

-Po prostu Lu... - odpowiada. 
   Nagle dziewczynka zamienia się w siedemnastoletnią, czarnowłosą dziewczynę, pochodząca z Dwunastki, którą  w zeszłym roku miałam okazję poznać i zaprzyjaźnić się z nią. Niestety nasza przyjaźń trwała krótko. Tylko podczas treningów i trochę na arenie. Potem Lu zginęła. 
  Zamykam oczy, licząc na to, że kiedy je otworzę znów zobaczę małą dziewczynkę, której przed chwilą pomógł Finnick. Nie mylę się. Widzę ją. Tylko, że z jej ust wypływa szkarłatna ciecz, kontrastująca z jej bladą twarzą, jej oczy są nieobecne i puste. Zaczynam szybciej oddychać. Mój mózg zaczyna w zupełnie inny sposób postrzegać świat. Każdy kto przechodzi obok mnie ma widoczne śmiertelne rany. Dlaczego chodzą? Dlaczego żyją? zadaję sobie te pytania, choć wiem, że i tak nie uda mi się uzyskać na nie odpowiedzi, bo wszystko jest tylko wytworem mojego chorego umysłu. Jednak wygląda to bardzo realistycznie.
-Idź po Finnicka - szepczę, póki jeszcze jestem do tego zdolna. 
   Znów zamykam oczy. Ciągle mam nadzieję, że kiedy je otworzę wszystko powróci do normy. Otwieram je. Niestety jest jeszcze gorzej. Zaczyna padać deszcz. Deszcz krwi. Ciecz w zastraszająco szybkim tempie zaczyna zalewać cały świat. Wstaję z ławki, która już za chwilę tonie. Krew pochłania również mnie mnie. Krzyczę póki jeszcze mogę. Młócę nogami i rękami. Próbuję odepchnąć się od ziemi. Nie mogę. Krzyczę. Bezustannie błagam o pomoc, ale jej nie otrzymuję. W końcu krew wpływa do moich ust. Zginę. to jedyna myśl, krążąca mi po głowie. Poddaję się. 
-Annie - słyszę szept, a zaraz potem obejmują mnie jego ramiona. 
   Powoli wszystko wraca do normy. Najpierw widzę jego oczy. Cudowne oczy w kolorze  morskiej zieleni. Zatracam się w nich. Po chwili znów słyszę jego głos. Delikatny głos, jedynego mężczyzny, który potrafi sprowadzić mnie z powrotem na ziemię.
-Już lepiej? - pyta z troską. 
   Zamykam oczy, odpędzając resztki okropnej wizji, którą wytworzył mój mózg po usłyszeniu dwóch liter, składających się na przezwisko mojej koleżanki z areny. Ponownie otwieram oczy i wszytko wygląda tak jak powinno. Biorę głęboki oddech i wpatrując się w Finnicka kiwam głową. 
-Tak, już lepiej - odpowiadam słabo i z drżeniem wypuszczam powietrze.
-Co się stało? Dlaczego miałaś atak? - pyta szeptem.
  Biorę głęboki oddech i już chcę odpowiedzieć, ale przerywa mi krzyk ciemnowłosej kobiety.
-Lu?! Lu! - krzyczy i biegnie w naszą stronę.
   Dopiero teraz orientuję się, że obok Finnicka stoi mała dziewczynka. Mój ukochany patrzy na mnie pytająco. W jego oczach widać również lęk, ale chłopak ukrywa go pod warstwą troski.
-Mama? - odzywa się dziewczynka.
   Kobieta podbiega do nas i przytula dziewczynkę. Kiedy się prostuje patrzy mi prosto w oczy. Na początku myślałam, że z odrazą. Myślałam, że widziała atak. Jednak w jej oczach znajduję wdzięczność i współczucie. Nie potrzebuję tego drugiego. Nie chcę, żeby ktokolwiek, kiedykolwiek mi współczuł. Nie potrzebuję i nie chcę litości. Mam jej już dość. Ludzie zawsze tak na mnie patrzyli, kiedy tylko moja siostra zginęła na arenie. Kiedy wszyscy - łącznie ze mną - myśleli, że moi rodzice zginęli. Kiedy wróciłam z areny. Mam już tego dość. Nie mogę być silna, jeśli od wszystkich otrzymuję współczucie, a ja chcę być silna. Chcę pokazać, że nie łatwo mnie złamać. Tylko, że już chyba za późno. Igrzyska mnie złamały. Dowodem mogą być te potworne ataki.
-Dziękuję wam. Oddam wam te pieniądze, kiedy tylko sama zarobię... - odzywa się do nas kobieta.
-Nie trzeba. Pieniędzy mamy i tak zbyt dużo. Ale... niech mi pani powie... dlaczego nie pomogła pani własnemu dziecku, kiedy przybyli strażnicy? - pyta Finnick.
-Ja... ja... nie wiem. - oznajmia cicho kobieta. - Nie potrafiłam nawet się ruszyć. Dopiero teraz to wszystko do mnie dotarło. Przepraszam i dziękuję, że jej pomogliście... jak mogę się wam odwdzięczyć? - pyta, a łzy wypływają z jej oczu.
-Po prostu niech pani porozmawia z córką, bo następnym razem może nie mieć tyle szczęścia - odpowiada Finnick. - Teraz przepraszam. ale musimy już iść do domu - mówiąc to spogląda na mnie. Uśmiecham się słabo. Chłopak obejmuje mnie ramieniem i rusza w stronę domu.

-Finnick... chodźmy jeszcze do wypożyczalni - odzywam się, kiedy tylko znajdziemy się dalej od dziewczynki i jej matki.
-Jesteś pewna? Ostatnio jak zobaczyłaś Mags i jej siostrę to wybiegłaś stamtąd  z płaczem... - mówi i patrzy na mnie ironicznie.
-Tak. Tak, Finnick jestem pewna. Mieliśmy być przy Mags, kiedy będzie godziła się z siostrą, a ja stchórzyłam. Powinniśmy iść tam i być przy niej teraz. Jesteśmy jej to winni. Przecież ona opiekuje się nami już tyle lat - odpowiadam zacięcie.
-Masz rację - mówi i uśmiecha się. - Masz rację, Annie. Powinniśmy tam iść - dodaje.

   W ten właśnie sposób znów ruszyliśmy do Dystryktowej Wypożyczalni. Teraz jednak uda nam się wejść do środka, a ja nie ucieknę. Wiem, że oglądanie tego będzie dla mnie ciężkie, bo ja nie odzyskam już Lory, ale wiem, że Mags by to dla mnie zrobiła i byłaby przy mnie w takiej chwili. Dlatego teraz udowodnię sobie i światu, że dalej jestem silna. Udowodnię to światu. Udowodnię to sobie. Teraz nie ma odwrotu, bo właśnie dociera do mnie charakterystyczny zapach, panujący wewnątrz Dystryktowej Wypożyczalni.
  Dam radę.

_________________________________________________________________________________

   Dawno mnie tu nie było, co? Wybaczcie... dopadł mnie kryzys twórczy... eee... to brzmi zbyt poważnie... po prostu... pokłóciłam się z weną i ona postanowiła sobie ode mnie "odpocząć" (cokolwiek ma to znaczyć...). Dlatego teraz zwiedza świat razem z moim czasem wolnym i co najwyżej mi pocztówki przysyła... nigdy nie kłóćcie się z weną... nigdy! 

    Taak... ten rozdział był już pisany w czasie, kiedy moja wena wraz z czasem wolnym postanowiła wyruszyć w podróż dookoła świata, więc wybaczcie mi to, że rozdział jest tak potwornie krótki i wybaczcie, jeśli pojawiły się jakieś błędy :)
   Chcę Wam również baaardzo podziękować :) Dziękuję za to, że zostawiacie tak miłe komentarze, które sprawiają, że uśmiech nie schodzi mi z twarzy :) To naprawdę wiele dla mnie znaczy i baaardzo poprawia mi humor :) Dziękuję raz jeszcze :)
No i co... pierwszy rozdział w 2016 roku już wstawiony :D