Rozdział 113 – Koszmar

FINNICK

Uderzył mnie w twarz. Policzek mnie zapiekł, ale nie zwróciłem na to uwagi. Wpatrywałem się w niego, mówiąc mu w ten sposób, że ja się go nie boję. Już dawno minęły te czasy, kiedy Finnick Odair bał się czegokolwiek. Stał naprzeciwko mnie. Spojrzałem wprost w jego oczy. Był wściekły. Przypominał węża bardziej niż zwykle. Jednak ja też nie wyglądałem na aniołka. Miałem czerwony policzek, a w moich oczach czaiła się ogromna wściekłość. Nie było we mnie już nic ludzkiego. 

Jednym palcem uniósł mój podbródek do góry. Jego paznokieć wbił się w moją skórę niczym szpilka. Śmiał się. Śmiał mi się prosto w twarz, a ja nie mogłem z tym nic zrobić. 

— Nadal będziesz taki dzielny? — On nie mówi. On syczy.

— Nie boję się ciebie — warknąłem, wytrącając jego rękę spod mojego podbródka. — Nic mi nie zrobisz.

— Nie. Tobie nie... ale co byś zrobił gdyby wszystkie osoby, na których ci zależy nie miały tyle szczęścia co ty? — spytał. W jego oczach widziałem moje odbicie. Okazałem słabość. Zaczął się śmiać. Nie. To nie był śmiech. To był złowieszczy rechot. Nienawidzę go. Słyszę jak otwierają drzwi... tylko... nie widzę, które dokładnie.  

— Finnick? Jak ty śpisz? — Usłyszałem głos Mags. Chwilę... czy ona powiedziała "śpisz?"

Zamykam oczy.  

Kiedy je otwieram nie widzę już Snowa. Widzę tylko... podłogę pod szafką nocną. Najwyraźniej spadłem z łóżka. Chcę wstać i wtedy odkrywam, że spadłem tylko po części... dokładniej tylko moją twarzą. Świetnie... chyba ta wizyta u Haymitcha przed snem nie była zbyt dobrym pomysłem. I dlaczego boli mnie głowa?

— Która godzina? — spytałem, próbując się podnieść. Efekt jest taki, że cały ląduję na podłodze. 

— Trzecia po południu — oznajmiła. — Tak, Finnick... nasi trybuci już wjechali na arenę, a ja przyszłam tu tylko z prośbą, żebyś mnie zastąpił, bo nie czuję się najlepiej — dodała.

— Dobra... nie ma sprawy... — odpowiedziałem, podnosząc się z podłogi. — Ale weź mi  powiedz... mamy coś na ból głowy? — spytałem.

Od dobrych trzech godzin śledzę każdy ruch moich trybutów. Ich i jeszcze jednej osoby. Sam nie wiem czemu obserwuję Johannę. Myślę, że w jakiś sposób udało mi się ją polubić... a może to dlatego, że jako jedna z nielicznych dała radę przebić się przez moją maskę. Ciężko mi to ocenić. Jednak nie ulega wątpliwości, że obserwuję ją jak swoją trybutkę. Dziewczyna zresztą radzi sobie dziesięć razy lepiej niż moi trybuci... areną w tym roku jest las iglasty, pośrodku którego są jakieś bagna. Wody raczej za dużo nie ma. W tym roku arena jest dla Czwórki nie najlepsza... zwłaszcza jeśli brać pod uwagę, że każdy z trybutów otrzymał grubą kurtkę... co oznacza, że noce będą tam wyjątkowo zimne.

Zastanawiam się jak długo wytrzymają moi trybuci. Oczywiście jako mentor chciałbym, żeby wygrali, jednak wiem, że nie wytrzymają za długo. To jest przecież oczywiste. Nie są przyzwyczajeni do warunków panujących na arenie. W Czwórce pożywienie zdobywa się głównie w wodzie. Wiem, że na szkoleniach nawet nie spojrzeli na stoisko z roślinami. Nie wiedzą jak zdobyć pożywienie w razie gdyby tego potrzebowali. Podobnie zresztą jest z wodą pitną. Nie wiedzą jak ją zdobyć, więc liczyć mogą jedynie na przychylność sponsorów. O temperaturze nawet nie ma sensu wspominać. W Czwórce zarówno dnie jak i noce są bardzo ciepłe.

Widać zresztą, że moi trybuci nie są zadowoleni z tegorocznej areny. Johanna za to czuje się jak ryba w wodzie. Zabrała spod Rogu Obfitości plecak i dwa topory i teraz z dala od wszystkich trybutów buduje szałas. Według mnie to właśnie ona ma największe szanse w tych Głodowych Igrzyskach.

Wieczorem, kiedy Mags już odpoczęła i zdecydowała się zająć naszymi tegorocznymi trybutami, ja postanowiłem zadzwonić do Annie. Potem mam iść do Kapitolinki, która wykupiła mnie na cztery dni. Nie chcę nawet znać jej imienia. Nie chcę wiedzieć kim jest kobieta, która traktuje mnie jakbym był rzeczą, którą można kupić i wyrzucić po kilku dniach. Wiem jedynie gdzie mieszka i jak wygląda. Snow pokazał mi jej zdjęcie. Ma około trzydziestu lat. Włosy w kolorze neonowego różu z pasemkami w odcieniu równie jaskrawej zieleni. Oczy o barwie ciemnego fioletu. Przesadnie wyeksponowane policzki. Usta powiększane dziesiątki razy. Ubrana ma być w żółtą suknię, przyozdobioną różowymi falbanami. Zwyczajna kobieta pochodząca z Kapitolu, która nie ma w sobie nic naturalnego. Mam nadzieję, że sekrety, jakimi się ze mną podzieli, będą choć trochę wartościowe. 

Biorę telefon. Wybieram numer. Czekam. Pierwszy sygnał. Czekam. Drugi sygnał. Czekam. Trzeci sygnał. Trochę się denerwuję, ale czekam. Czwarty sygnał. Ktoś podnosi słuchawkę. 

— Annie? Rybko? Co słychać? — pytam i uśmiecham, bo zaraz usłyszę głos mojej ukochanej. 

— Finnick? — w słuchawce rozlega się głos. Tylko, że to nie jest głos mojej Annie.

— Pan Cresta? — pytam zdezorientowany. 

— Tak, to ja. Muszę ci coś powiedzieć... — zaczyna, a ja wstrzymuję oddech. — Annie miała atak. 

Czuję jak ziemia usuwa się spod moich nóg. Pan Cresta mówi coś jeszcze, ale ja nic nie rozumiem. Odkładam słuchawkę, a w mojej głowie echem odbijają się te trzy okropne słowa.

Annie miała atak.

Miała atak, a mnie przy niej nie było.  

_________________________________________________________________________________

Taaak, wiem... rozdział do najdłuższych nie należy, ale... zaczyna się akcja... no dobra... zaczyna się na samym końcu rozdziału, ale ważne, że coś zaczyna się dziać :D

Mam nadzieję, że chociaż trochę się Wam podoba :)  Choć ja jakoś dumna nie jestem. No, ale to nie jest ważne... najważniejsze jest dla mnie co Wy o tym myślicie :) 

Jak mijają Wam wakacje? Jesteście z nich zadowoleni? Bo ja muszę przyznać, że bardzo :D

No dobra... nie przedłużam już :D Mam nadzieję, że w komentarzu napiszecie mi co sądzicie o tym rozdziale :D