Rozdział 80 - Stłuczona waza

ANNIE


   Mój ojciec stoi przy krześle, na którym rozwiesiliśmy ubrania do wyschnięcia. Patrzy na nas, a w jego oczach maluje się dziwna mieszanka uczuć, których nie potrafię nawet określić.
-Zaraz będzie tu Lindsey. Lepiej... no właśnie. - Mówi i wskazuje głową na krzesło.
   Mój ukochany podchodzi do krzesła i zdejmuje z niego moje ubrania. Wraca do mnie, całuje w policzek i podaje ubrania.
-Wiesz gdzie jest łazienka? - Pyta unosząc brwi. Kiwam głową, a on uśmiecha się. - To idź się przebrać. Ja mam założyć tylko koszulkę. - Znów kiwam głową i odchodzę.

-Dobrze, ale później. Nie zostawię jej tu samej. - Stoję na schodach, a do moich uszu docierają strzępki rozmowy Finnicka z moim ojcem.
-Rozumiem. - Mój ojciec mówi cicho i spokojnie, ale w jego głosie słychać stanowczość i pewność siebie.
   Kiedyś uważałam, że mój ojciec to wysoki i bardzo postawny mężczyzna. Tak też go zapamiętałam. Jednak... kiedy zobaczyłam go stojącego obok Finnicka... no cóż... zmieniłam zdanie. Finnick jest niesamowicie przystojny, wysoki i bardzo dobrze zbudowany. Przy nim każdy wygląda jak zagłodzony mikrus.

   Przebranie się zajęło mi tylko kilka chwil. Jednak ciągle jestem w łazience. Dla mnie jesteś najpiękniejsza na całym świecie. Spoglądam na swoje odbicie w lustrze, próbując dostrzec to piękno, o którym mówił Finnick. 
   Wielkimi, zielonymi oczami, oceniającymi każdy milimetr mojej twarzy wpatruje się we mnie zwyczajna dziewczyna, o rudo-brązowych falowanych włosach, które nie zawsze chcą z nią współpracować i wolą żyć własnym życiem. Jej twarz jest trochę opalona, ale nie za bardzo. Ma łagodne rysy twarzy i ledwie widoczne piegi, które pojawiają się, kiedy spędza za wiele czasu na dworze. Dziewczyna musi stać na palcach, aby udało jej się dostrzec każdy element twarzy. Teraz sprawdza jak wygląda z uśmiechem wykrzywiając nieco swoje delikatne, jasnoróżowe usta. Bardziej przypomina to jednak grymas, mający tylko udawać uśmiech. Jej myśli krążą wokół jednego pytania. Co on we mnie widzi? 
   Nie jestem piękna. Nawet nie jestem ładna, a kocha mnie ktoś taki jak Finnick. Kocha mnie najprzystojniejszy młody mężczyzna, jaki kiedykolwiek chodził po tej ziemi, który może mieć każdą dziewczynę, a wybrał mnie. Dlaczego? 
   Dlaczego woli być z brzydką, niestabilną psychicznie dziewczyną, która ma koszmary związane z jego śmiercią, niż być z jakąkolwiek inną dziewczyną? Niż być z jakąś normalną, piękną, odważną i mądrą dziewczyną? 
   Bo cię kocha. Słyszę cichy szept w mojej głowie. Wreszcie udaje mi się uśmiechnąć, ale po moim policzku spływa pojedyncza łza, którą szybko wycieram skrawkiem mojej niebieskiej koszulki. 
   Bądź dzielna. Bądź silna.  Napominam się w myślach. Unoszę wysoko podbródek i wychodzę z łazienki. Na dole słyszę krzyk mamy i podniesiony głos Finnicka. W tym momencie kolana się pode mną uginają i aby nie upaść łapię się pierwszej lepszej rzeczy stojącej po mojej prawej stronie. Pech chciał, że była to jakaś waza, a gdy spadła roztrzaskała się na miliony kawałeczków. Ja również upadłam, przy okazji raniąc dłonie i nogi. 


FINNICK 


   Krótką, ale ostrą wymianę zdań z panią Crestą przerywa odgłos tłuczonej wazy i jęk Annie. Od razu bladnę i ruszam pędem po schodach. Państwo Cresta biegną za mną.
   Po niecałej minucie jestem obok Annie i pomagam jej się podnieść. W jej oczach zaczynają gromadzić się łzy. 
-Prze... przepraszam. Ja... ja... nie chciałam. To był... był... wypadek. - Łka. Przytulam ją. 
-Najważniejsze, że tobie nic poważnego się nie stało. - Szepczę do jej ucha. - Waza to tylko waza. Nie ma dla mnie żadnej wartości. Ciebie kocham ponad życie. - Dodaję. 
   Odsuwam się od niej na odległość moich ramion i kciukami delikatnie wycieram jej łzy. Tak jak kiedyś robiła to moja mama, kiedy płakałem. 
   Raz w życiu, kiedy widziałem, że moja mama płakała... tata też otarł jej łzy w ten sposób. Później pocałował ją w czoło, a ona uśmiechnęła się, wtedy tego nie zauważałem, ale teraz wiem, że zawsze jak on był to uśmiechała się szczerze, a kiedy wypłynął jej uśmiech stawał się inny... bardziej sztuczny. Nie chciała, żebym widział jej ból, więc ukrywała go pod wieloma maskami, ukrywała go pod setkami uplecionych sieci, ukrywała go pod miliardami węzłów, ukrywała go pod uśmiechem, ukrywała go przede mną. 
   Tak jak kiedyś mój ojciec, ja również całuję Annie w czoło, ciągle trzymając jej twarz w moich dłoniach. 
-Annie! Co ci się stało? - Krzyczy pani Cresta, kiedy tylko wbiegnie na górę. Po chwili odpycha mnie od córki. - Chodź trzeba zdezynfekować te rany. - Odwraca do mnie głowę. - Masz coś co mogłoby mi w tym pomóc? - Pyta głosem, tnącym powietrze jak brzytwa. W odpowiedzi na zadane przez nią pytanie przecząco kręcę głową. - To przydaj się na coś idź do sklepu po bandaże. 
   Ta kobieta coraz bardziej działa mi na nerwy. Nie dość, że rozpanoszyła się w moim domu, odepchnęła od Annie, to jeszcze teraz twierdzi, że nie jestem do niczego potrzebny. Mam ochotę coś jej zrobić, ale próbuję się nie denerwować i tolerować tą kobietę - co jest bardzo trudne - ze względu na Annie. 
   Wracam ze sklepu i przynoszę bandaże i jakieś środki do dezynfekcji ran - przy okazji kupiłem pudełko kostek cukru. Idę do salonu i podaję matce Annie środki dezynfekujące i bandaże. 
-Dłużej się nie dało?! - Sarkastycznie pyta pani Cresta. Na mojej twarzy pojawia się grymas, który miał udawać uśmiech. Ta kobieta działa mi na nerwy. 
   Moja ukochana chyba to zauważa, bo robi minę jakby chciała mnie przeprosić. Do niej uśmiecham się szczerze, kiwając przy tym głową. 
-Przesuń się, bo zasłaniasz mi światło. - Głos tej kobiety znów tnie powietrze. Mam ochotę jej coś zrobić. Odwracam się i idę do kuchni, gdzie siedzi pan Cresta. Kiedy mnie zauważa uśmiecha się. 
-Teraz możemy iść. Nie zostanie sama. - Oznajmia. 
-Dobrze. - Odpowiadam. 


_________________________________________________________________________________


   Kolejny rozdział dodany. Pisałam go przez kilka dni, ale nie miałam na to za dużo czasu. Dlatego przepraszam za jakiekolwiek błędy. Kiedy indziej je poprawię. Sami rozumiecie szkoła i w ogóle... na razie nie mam czasu. 
   Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał i go skomentujecie. Kolejny będzie w sobotę. 
   Wspominałam już, że mam problemy z tytułami?