Rozdział 85 - "Zawalcz o to"

FINNICK


   Przesłuchanie przeprowadzane przez Mags właśnie dobiegło końca i mentorka poszła spać, a ja wraz z moją ukochaną dalej siedzimy w salonie i mimo, że jest ciepło, to pokój rozświetla tylko ogień płonący w kominku. Przez chwilę w ciszy podziwiam tańczące płomienie. Wyglądają tak niewinnie, a potrafią skrzywdzić nawet najsilniejszego człowieka, z nimi nie ma żartów. Odrywam wzrok od płomieni i przenoszę go na Annie. Jej twarz rozświetla blask bijący z kominka, światło utkwiło też w jej włosach, luźno opuszczonych na jej prawe ramie. Uśmiecham się, a moja ukochana robi to samo.
-Pięknie wyglądasz. - mówię, na policzki Annie wpływa kolor.
-Na pewno nie tak jak ty. - oznajmia, a jej policzki dalej płoną niczym ogień w kominku.
-Nie i nie kłóć się ze mną. - mówię i zanim Annie zdąży zaprotestować zaczynam nowy temat - pójdziesz ze mną na ślub Marlene?
-Ja... - waha się - No dobra. Kiedy?
-W przyszłym tygodniu. - oznajmiam.
-Dobra... ale kiedy dokładnie, bo umówiłam się z Evelyn, miała mi coś ważnego powiedzieć. - mówi.
-Pewnie to, że się z kimś spotyka. - wypalam bez zastanowienia. Annie jest zszokowana.
-Jak? Co? Czemu nic nie wiedziałam? - zastanawia się - A dlaczego ty wiedziałeś? I dlaczego nic mi nie powiedziałeś? - pyta.
-Dowiedziałem się godzinę temu od Marlene. - odpowiadam - Evelyn spotyka się z bratem jej narzeczonego. - dodaję zanim Annie zacznie pytać.
   Moja ukochana nic nie odpowiada. Pomiędzy nami zapada głucha cisza. Dlatego też ponownie zaczynam obserwować taniec płomieni, a kiedy Annie nie patrzy spoglądam na nią. Jest taka piękna.

-Co wydarzyło się naprawdę? - pytam narzeczonej, przy okazji przerywając ciszę. Annie patrzy na mnie zdziwiona, a ja wskazuję głową na jej udo. Moja ukochana wzdycha i zaczyna opowieść.
-W sumie to sama nie wiem. Ja... po prostu płynęłam i chyba podpłynęłam zbyt blisko Strażnika Dystryktu, bo w pewnym momencie coś mnie na niego pchnęło. Noga nadziała mi się na gwóźdź i ją rozcięłam, ale nie było aż tak tragicznie... dopiero później, kiedy już powoli wypływałam na powierzchnię... coś po prostu spadło do wody i uderzyło mnie w tą samą nogę, ale to już bardziej bolało. Znaczy... nie mówię, że wcześniej nie bolało... piekło niemiłosiernie... zresztą wiesz... kiedy zamoczy się ranę w słonej wodzie... to jest okropny ból. Ale wtedy było jeszcze znośnie... później kiedy coś walnęło w moją nogę... wolałabym o tym nie mówić. - kończy swoją opowieść. Kiwam głową, a wolną przestrzeń między nami znów wypełnia cisza.

   Po godzinie siedzenia w ciszy i przyglądania się płomieniom Annie zasnęła. Dlatego wstaję i podchodzę do niej cicho, żeby jej nie obudzić, odgarniam niesforny kosmyk włosów z jej czoła po czym biorę ją na ręce. Wchodzę po schodach i otwieram drzwi do pokoju ukochanej, układam ją na łóżku, a następnie przykrywam miękką, puchową kołdrą, całuję ją w czoło i wychodzę, przymykając drzwi.
-Uwielbiam na was patrzeć. - słyszę za moimi plecami. Odwracam się i uśmiecham, moja mentorka robi to samo, uśmiecha się - To co dla niej robisz jest wspaniałe. Przypomina mi to mojego męża.
-Jaki on był? - pytam. Mags uśmiecha się smutno.
-Wspaniały. - szepcze, jej głos zaczął się łamać, a oczy szklić.
-Przepraszam... nie powinienem pytać. - odpowiadam, opuszczając głowę.
-Idź już spać, kiedy przyśni jej się koszmar na pewno usłyszysz. - mówi, ocierając łzy - Z tobą byłby już większy problem, bo przestałeś budzić się z krzykiem.
-Tak... teraz budzę się tylko zalany zimnym potem. Myślisz, że z Annie też tak będzie? Przestanie krzyczeć? - pytam mentorki.
-Najprawdopodobniej tak... być może za cztery, albo pięć lat nie będzie już budziła się z krzykiem. - odpowiada.
-Mam nadzieję, ale... wolę nie myśleć o tym, co będzie za cztery czy pięć lat. - mówię,
-Dlaczego? - dziwi się Mags.
-Bo... najprawdopodobniej dalej będę musiał słuchać się Snowa, a ja... ja mam już tego dość. Chcę ożenić się z Annie, chcę mieć z nią dzieci. Chcę, żebyśmy mogli zapomnieć o Igrzyskach, o tym do czego zmusza mnie Snow i po prostu... po prostu, żebyśmy byli szczęśliwi. Czy proszę o zbyt wiele? Czy to zbyt naiwne? Po prostu chcę być szczęśliwy. Chcę, żeby Annie była szczęśliwa. - mówię.
-To dobrze Finnick. Każdy powinien mieć marzenia i coś do czego chce dążyć. Nie będę ci teraz słodzić... to czego chcesz jest trudne do spełnienia w rzeczywistości, w której przyszło nam żyć, ale nie jest niemożliwie. Jeśli to jest to czego naprawdę pragniesz to znajdź odpowiednią okazję i zawalcz o to. Musisz po prostu trochę poczekać i w odpowiedniej chwili przejąć własne życie i spełnić marzenia. - odpowiada Mags, na jej twarzy maluje się determinacja, która udziela się również mi.


_________________________________________________________________________________


    Wybaczcie spóźnienie, miałam dodać coś wczoraj, ale coś mi wypadło i nie dałam rady. Z tego powodu, remont na blogu Życie to nie bajka, jeszcze nie został ukończony, więc ponownie otwarcie będzie dopiero w przyszłym tygodniu.
    Jak pewnie zauważyliście... zmieniałam wystrój bloga, mam nadzieję, że Wam się podoba, bo ja... no w sumie to jestem nawet dumna z efektu :) Jeśli jednak nowy wygląd nie przypadł Wam do gustu to napiszcie mi to śmiało, a ja przywrócę poprzedni szablon, albo przerobię obecny.
   Proszę o komentarze z opinią dotyczącą nowego rozdziału i nowego wyglądu bloga :)
   Kolejny rozdział w środę, albo w czwartek :)
   No i oczywiście baaaaardzo dziękuję Wam za ponad 9 000 wyświetleń na blogu, już niedługo będzie 10 000... mam nadzieję, że uda się to na samym początku listopada :)
   Zapomniałabym... zachęcam do zaglądania do zakładki "Inne blogi". Możecie znaleźć tam naprawdę niesamowite blogi, które czytam i polecam :)