Rozdział 92 - Przygotowania do ślubu Marlene

ANNIE



-Ale ja nie idę. Nie mam w co się ubrać. - oznajmiam.
   Finnick siada na łóżku i teatralnie wywraca oczami.
-Kobiety... chyba nigdy was nie zrozumiem. - odpowiada - Masz się w co ubrać... - zaczyna, ale ja mu przerywam.
-Wcale nie. Na ślub twojej kuzynki nie mogę założyć byle czego, będzie tam przecież twoja najbliższa i jedyna rodzina, a w tych sukienkach byłam na tournée zwycięzców. - mówię i nakrywam głowę poduszką. 
-Po pierwsze to ty jesteś moją rodziną. Po drugie... ciesz się, że o wszystkim pomyślałem i tydzień temu zadzwoniłem do pewnej stylistki z Kapitolu... - zaczyna Finnick, a ja znów mu przerywam. 
-Mer? Dzwoniłeś do Mer? Czemu nic mi nie mówiłeś? Co u niej słychać? - zadaję pytania w szalonym tempie, jednocześnie zdejmując z głowy poduszkę. 
-Dasz mi dojść do słowa, czy znów będziesz mi przerywać? - pyta, unosząc brwi do góry. Na mojej twarzy natychmiast pojawia się przepraszający uśmiech. 
-Wybacz. - mówię. 
-Za bardzo cię kocham, żeby gniewać się na ciebie za taką głupotę. - oznajmia, a ja całuję go w policzek, od razu się uśmiecha - Jak już mówiłem... dzwoniłem do Mer. Poprosiłem ją o uszycie dla ciebie sukni na ślub Marlene. Zażyczyłem sobie również koszulę pasującą do twojej sukienki. Właśnie przed chwilą przyszła paczka prosto z Kapitolu. Domyślasz się co tam jest, prawda? - pyta, a ja kiwam głową - Co do pytania o życie Mer... następnym razem ty do niej dzwonisz... nie chcę więcej słuchać przez godzinę, o tym jej nowym chłopaku. - oznajmia i wzdryga się. 
-Ma chłopaka? - pytam. 
-Tak... ale to nieważne. Wstawaj. Mags pomoże ci się przygotować, a ja przyjdę tu już gotowy za trzy godziny. - mówi i powoli podnosi się z łóżka. 
-Trzy godziny? - pytam trochę, a nawet bardziej niż trochę, zdziwiona. 
-No tak. - odpowiada jakby nie rozumiał mojego zdziwienia. 
-Pozwól, że powtórzę... Trzy godziny?! Co ja będę robić przez trzy godziny? Co ty będziesz robić przez trzy godziny? - pytam. Mój ukochany zaczyna się śmiać - Co cię tak śmieszy?
-Twoja reakcja. - oznajmia i dalej się śmieje. 
   Robię naburmuszoną minę. Finnick mnie przytula i całuje w czoło. 
-Oj nie złość się tak. Mags będzie cię trochę przygotowywać, wiesz czesanie i te sprawy, a ja będę trochę pomagał w przygotowaniach do ślubu. No wiesz... mam przynieść tamtą sieć i jeszcze pomóc w dekoracjach. Później pójdę do starego domu i się przyszykuję. - oznajmia i podnosi się. 
    Mój ukochany zmierza w kierunku drzwi. Promienie słoneczne, które wpadają do pokoju przez okno, oświetlają go. Błyszczące iskierki skaczą po jego włosach, kiedy on tylko ruszy głową. Światło świeci również na jego białą, dość obcisłą koszulkę, przez którą widać jak bardzo jest umięśniony. 
   Finnick staje przy drzwiach i odwraca się do mnie. 
-Wezmę trochę naszych rzeczy do mojego starego domu. Pomyślałem, że tam jest bliżej niż do domu Mags, więc możemy tam dziś zanocować. - oznajmia i wychodzi. 
   Padam na łóżko. Nie mam ochoty nigdzie dziś iść. Najchętniej zostałabym w domu i nigdzie się stąd nie ruszała. Prawdopodobnie dlatego, że na samą myśl, że poznam krewnych Finnicka, moje serce zaczyna bić tak szybko i głośno, że mam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z klatki piersiowej. Boję się, że mnie nie polubią. Boję się, że tak jak całe Panem uznają mnie za wariatkę. Przykrywam się ciepłą kołdrą i układam głowę na poduszce. Po chwili zapadam w sen. Niestety nie na długo, bo ktoś postanowił pozbawić mnie przykrycia. Finnick!! Chcę już krzyknąć, lecz moim oczom ukazuje się Mags. 
-Wstawaj. Śniadanie już czeka, zjesz i bierzemy się do roboty, mamy jakieś dwie i pół godziny. Musisz jeszcze zjeść, więc na przygotowanie mamy tylko dwie godziny. - oznajmia Mags poważnym tonem. 
-Tylko dwie godziny? Chyba aż dwie godziny. - odpowiadam i chcę zabrać jej kołdrę. 
-Nie ma mowy. Wstawaj, ale już. Chyba chcesz zrobić dobre wrażenie na jego krewnych? Poza tym... to bardzo ważne dla Finnicka. Może on nic nie mówi, ale ja widzę, że bardzo to przeżywa. Ty chyba też to widzisz, więc zrób to dla niego i bądź gotowa na czas. - mówi. 
   Moja mentorka zna mnie na tyle, że doskonale wie, jaki argument może zmobilizować mnie do działania. Zrób to dla Finnicka. Jedyny argument, który od razu mnie motywuje. 
   Zwlekam się z łóżka, a Mags robi zadowoloną minę. Powoli idę na dół do kuchni i siadam przy stole. Moja mentorka, która cały czas za mną szła, teraz podaje mi talerz z kanapkami z pastą rybną i siada na przeciw mnie, cały czas uważnie mi się przyglądając. 

-Czemu mi się tak przyglądasz? Widziałaś mnie miliony razy. - mówię w przerwie pomiędzy gryzami ostatniej z kanapek. 
-Zastanawiam się jak cię uczesać, ale już chyba mam pomysł. - oznajmia z szerokim uśmiechem.
-Dobrze. - mówię, przełykając ostatni kęs. 
-Zjadłaś już? - pyta Mags, kiwam głową, a ona wstaje i zbiera talerz. 

   Po godzinnej kąpieli relaksacyjnej, dziesięciu minutach depilacji - która można powiedzieć była zbędna, ponieważ przedwczoraj się goliłam, ale Mags się uparła - i półgodzinie robienia makijażu, oraz malowania mi paznokci, jestem prawie gotowa. Ostatni punkt programu to fryzura, którą właśnie upina mi Mags. 
-Denerwujesz się? - pyta, walcząc z moimi włosami. 
-Bardzo to widać? - odpowiadam, pytaniem na pytanie.
-Troszeczkę. - odpowiada - Nie masz czego się bać. Finnick raczej nie opuści cię nawet na krok. - mówi. 
-Raczej. - mówię. 
   Zapada niezręczna cisza, którą po dziesięciu minutach przerywa Mags. 
-Gotowe. - oznajmia - Ubierz się. Finnick zaraz tu będzie. - kiwam głową. 

   Moja mentorka opuszcza łazienkę, a ja podchodzę do wieszaka, na którym wisi pokrowiec z sukienką. Ostrożnie rozsuwam pokrowiec, a moim oczom ukazuje się najpiękniejsza sukienka jaką kiedykolwiek w życiu widziałam. 



FINNICK



   Wchodzę do domu Mags i zaglądam do wszystkich pokoi na dole. Każdy z nich jest pusty. Już miałem zawołać ukochaną, ale moja mentorka właśnie w tej chwili pojawiła się na schodach. 
-Zaraz będzie gotowa. Ubiera się. - mówi, a ja stoję przy schodach.
   Moje serce bije jak oszalałe. Denerwuję się. To będzie pierwsze od wielu lat spotkanie z dziadkiem. Postanowiłem, że dam mu wszystko co napisałem. kiedy o nim myślałem. Zastanawia mnie jego reakcja. Co zrobi, kiedy to przeczyta? Rozpłacze się? Nie. On nie potrafi okazywać słabości publicznie. Może mnie przeprosi? Wątpię, żeby był w stanie przyznać się do błędu. Nawet tego nie przeczyta? To jest najbardziej prawdopodobna wersja. Jednak ja mogę jeszcze wykrzyczeć mu w twarz, że to jak mnie potraktował było nieludzkie. Paradoks, prawda? Morderca niewinnych dzieci, zwycięzca Głodowych Igrzysk, będzie krzyczał, że został nieludzko potraktowany. Zupełnie jakbym sam był człowiekiem. Wtedy jednak jeszcze nim byłem. Nie będę miał pretensji o to jak teraz mnie traktuje, tylko o to jak kiedyś potraktował swojego wnuka, zwykłego dzieciaka, pięcioletniego mnie. 

-Finnick? - głos ukochanej wyrywa mnie z zamyśleń.
   Podnoszę wzrok na schody, a moim oczom ukazuje się najpiękniejsza istota, jaką kiedykolwiek widziałem. Jej piękne, długie, rudo-brązowe włosy, są związane w kok, do którego przypięta jest kokarda. Niektóre kosmyki włosów, specjalnie nie są zebrane, tylko swobodnie zwisają. Jej twarz jest delikatna i nawet nie widać, żadnego makijażu. Może jej usta są trochę bardziej czerwone niż zwykle. Jej sukienka jest dwukolorowa. Po części w kolorze moich oczu, a po części w kolorze oczu Annie. Prosiłem Mer, żeby nasze ubrania do siebie pasowały, ale nie sądziłem, że wymyśli, że moja koszula będzie w kolorze jej oczu z guzikami i kieszonkami w kolorze moich oczu, a sukienka Annie w kolorze moich oczu, chociaż rękawy i kokarda, wszyta w talii jest w kolorze jej oczu. Strój mojej ukochanej sięga do jej kolan. Annie wygląda po prostu pięknie.


_________________________________________________________________________________


   Dziś rozdział nie jest najlepszy, ale jest pisany na szybko i nie wiedziałam jak mogę opisać sukienkę Annie...
   Jak już zauważyliście zaczyna się ślub Marlene. Wydarzenie to będzie punktem zwrotnym w życiu niektórych bohaterów, więc zostanie podzielone na kilka rozdziałów. To było ogłoszenie nr 1, czas na ogłoszenie nr 2:
  Dziś mam urodziny... to ostatnia godzina moich urodzin, ale jednak jeszcze trwają, także mam do Was ogromną prośbę... bardzo chciałabym dostać od Was taki prezent, że każdy kto to przeczyta zostawi chociaż jeden komentarz, ponieważ chciałabym, żebyście do dnia 13.11.2015 r (wtedy zaczynamy akcję "Wielkie odliczanie do premiery Kosogłosa cz.2") pobili rekord w komentarzach na tym blogu... po prostu... byłoby mi bardzo miło, jeśli byłoby ich (nawet łącznie z moimi odpowiedziami) powyżej 26. Po prostu chciałabym poznać opinię większości czytelników, a komentarze to jedyny sposób :) Bardzo dziękuję każdemu, kto zostawia swoje opinie pod rozdziałami, ponieważ znaczą one dla mnie bardzo dużo :)
Dziękuję za uwagę... kolejny rozdział 13.11.2015 r