Rozdział 95 - "Nie łatwo jest wybaczyć"

FINNICK



-Znasz już tą historię jak poznałem twoją babcię, prawda? - pyta, wpatrując się w morze.
-Tak - odpowiadam cicho.
-Dobrze. Kiedy wyciągnąłem ją z tej łodzi... zaprosiłem ją na randkę. Ona zgodziła się. Zaczęliśmy się spotykać i nie widzieliśmy świata poza sobą. Przez dwa lata spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. Potem ona zaszła w ciążę. Bała się. Miała tylko osiemnaście lat. Wzięliśmy ślub, a kilka miesięcy później na świat przyszła twoja mama. Moja żona... uciekła. Zostawiła liścik. Napisała, że nie chce mieć dzieci, jeszcze nie teraz, że przed nią całe życie. Załamałem się. Nie mogłem patrzeć na dziecko i oddałem je rodzicom. Sam znalazłem pocieszenie w butelce. Załamałem się i zacząłem pić. Dwa lata później... rodzice oznajmili mi, że nie zamierzają opiekować się dzieckiem i patrzeć jak ich syn marnuje sobie życie. Próbowali wyrwać mnie z nałogu, ale nie udało im się. Dalej piłem. Pewnego dnia... zobaczyłem ją na plaży. Pobiegłem w jej stronę, a ona... udała, że mnie nie zna. Była z nowym chłopakiem. Załamałem się jeszcze bardziej... chciałem zniknąć. Próbowałem to zrobić, ale powstrzymano mnie. Wtedy dotarło do mnie, że są na tym świecie osoby, na których mi zależy i dla nich muszę żyć. Starałem się powrócić do normalnego życia, chciałem rzucić picie, znaleźć pracę i zaopiekować się córką. Nie udało mi się za pierwszym razem, za drugim, nawet za dziewiątym. Nie poddałem się i za dziesiątym razem wyszło. Moje próby trwały trzy lata. Było ciężko, ale udało się i cieszę się, bo to była najlepsza decyzja w moim życiu. - Kończy swoją opowieść i wpatruje się w morze.
-Pozbierać się jest dziesięć razy trudniej niż rozsypać - szepczę bardziej do siebie niż do niego.
-Chyba masz rację... wybaczyć też nie jest tak łatwo, prawda? - pyta.
   Dobrze wiem do czego zmierza. Chce wiedzieć, czy tak łatwo uzyskał przebaczenie.
-Tak. Nie łatwo jest wybaczyć. Zwłaszcza morze wylanych łez. Zwłaszcza setki nieprzespanych nocy, spędzonych na słuchaniu płaczu matki, która nie wiedziała, że wszystko słyszę - odpowiadam.
   Opuszcza głowę. Ja niewzruszony przyglądam się spokojnemu morzu.
-Ile razy mam cię przepraszać? - pyta głucho.
-Nie wszystkie rany na sercu da się zakleić zwykłym słowem - odpowiadam.
   Wstaję, otrzepuję się i idę w stronę stołu.
 
   Ukochana mnie zauważa. Jej usta układają się w moje imię. Wstaje i powoli rusza w moim kierunku. Wkrótce już wtula się w moje ramiona.
-Już lepiej? - pyta.
-Nie do końca, ale będę próbował mu kiedyś wybaczyć - oznajmiam.
-Nie pytam, czy pomiędzy wami lepiej. Tylko jak ty się czujesz - mówi.
-Po wielu latach wreszcie wyrzuciłem to z siebie. Myślę, że już trochę lepiej - odpowiadam i słabo się uśmiecham.
   Annie przestaje się w mnie wtulać i również się uśmiecha.
-To dobrze - mówi - Potrzebowałeś tego.

   Po półgodzinie do stołu wrócił mój dziadek. Wszyscy - na czele z Marlene - wstrzymali oddech, kiedy przechodził obok mnie. Sytuacja przy stole stała się napięta. Po jakimś czasie wreszcie postanowiłem się odezwać.
-Marlene opowiadała wam już historię o tym jak wypchnęła mnie z łodzi wprost w paszczę krwiożerczego... żółwia, a potem przewróciła łódź?  - pytam z uśmiechem.
   Wszyscy przecząco kręcą głową, a moja kuzynka zanosi się śmiechem.
-Mieliśmy chyba po siedem lat i pierwszy raz w życiu udało nam się ubłagać mojego tatę, żeby wziął nas na połów ryb - zaczynam opowiadać - Kiedy wypłynęliśmy na wystarczającą odległość mój tata postanowił zarzucić sieć. W tym czasie ja wpatrywałem się w krystalicznie czystą wodę i byłem pewien, że moja kuzynka robi to samo. Ona jednak miała inne plany i postanowiła wypchnąć mnie z łodzi. Wpadłem do wody i byłem pewien, że mój tata usłyszał plusk. Jednak on ciągle zajmował się siecią. Poprosiłem Marlene, żeby pomogła mi wejść z powrotem do łodzi. Ona zrobiła się blada i zaczęła piszczeć. Ja wystraszony rozglądałem się i zobaczyłem, że coś płynie w moim kierunku. Marlene piszczała i skakała po malutkiej łódce, podeszła do mojego taty, a łódź... przewróciła się z ogromnym pluskiem. Ja byłem wystraszony, bo morskie stworzenie cały czas się do mnie zbliżało. Spod łodzi wypłynęła Marlene i tata, a ja zacząłem płynąć w stronę lądu. Zaraz za mną uszyła moja kuzynka, a tata zaczął się śmiać. Obydwoje zatrzymaliśmy się i wróciliśmy do niego. Okazało się, że morskie stworzenie, którego tak bardzo wystraszyła się Marlene to był najzwyklejszy w świecie żółw. Ja oczywiście, jak na dobrze wychowanego chłopca przystało, zacząłem się z niej śmiać, a ona wściekła wykrzyczała, że jestem chory psychicznie. Chociaż ona nie użyła tak... łagodnych słów - kończę swoją historię, a wiele osób wybucha śmiechem - Jak się o tym słucha, to nie jest to jeszcze takie śmieszne jak się na to patrzy... gdybyście to widzieli... zanim się na mnie wydarła to zrobiła się tak czerwona, że nie wiedziałem, czy przypadkiem nie zamieniła się w kraba - kończę. Teraz śmieje się już każdy.
-Już więcej nie popłynęliście, prawda? - pyta moja ukochana.
-Nie... już nie chciał nas więcej brać. Przynajmniej razem - odpowiadam z uśmiechem.


   Słońce zachodzi i powoli kończy ten dzień. Dzień, który dla wielu osób był punktem zwrotnym w ich życiu. Dzień, który był najwspanialszym dniem w życiu co niektórych, a dla innych był kolejnym ciężkim dniem, w który choć na chwilę pozwoli sobie zdjąć maskę i być po prostu sobą.
   Ten dzień pomógł mi dowiedzieć się czegoś więcej o moim dziadku i wstąpić z nim na ścieżkę porozumienia, chociaż przed nami jeszcze długa droga i na pewno nigdy nie wrócimy do tego co było kiedyś. Dziadek miał rację, już nie jest dla mnie bohaterem, ale nie jest też nikim, chociaż do dziś był nikim. Teraz sam nie wiem kim dla mnie jest.
   Siedzę przy wodzie i wsłuchuję się w delikatni szum fal i śmiech biesiadujących gości, zaproszonych na ślub mojej kuzynki. Podziwiam piękne pomarańczowe barwy, zachodzącego słońca, do połowy zanurzonego w wodzie.
-O czym myślisz? - jej głos wyrywa mnie z zamyślenia.
   Uśmiecham się, a moja ukochana siada obok mnie.
-O wszystkim, o niczym - odpowiadam i obejmuję ją.
   Annie kładzie głowę na moim ramieniu.
-Wreszcie ten dzień dobiega końca - wzdycha.
-Tak... niedługo wypuścimy w niebo lampiony i wesele dobiegnie końca - mówię.
   Zapada długotrwała cisza.

-Kiedy to się skończy... chciałbym, żebyś gdzieś ze mną poszła. Zgadzasz się? - pytam
-Tak, ale gdzie? - odzywa się Annie.
-Niech to będzie niespodzianka - odpowiadam - Mogę jedynie zdradzić ci, że to poza dystryktem.

_________________________________________________________________________________

   No i kolejny rozdział już jest... przepraszam, że jest taki jaki jest... czyli... no raczej średni... a przynajmniej środek... to wina tego, że jestem trochę przeziębiona... tak... inteligentna ja wstawiła już wszystkie rozdziały, które miała w zapasie... dlatego teraz musi pisać na bieżąco, no i inteligentna ja nie wie dlaczego pisze o sobie w trzeciej osobie... XD 

   Jak zauważyliście... no nie mogłam się powstrzymać i musiałam użyć cytatu z Igrzysk... no wiecie... w sumie to Finnick w Kosogłosie wypowiedział te słowa, ale może... już wcześnie je wymyślił :)

   DO PREMIERY KOSOGŁOSA CZ.2 ZOSTAŁO: 4 DNI 7 GODZIN

Zastanawiam się czy ta aplikacja dobrze odlicza... XD 

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam