Rozdział 96 - Szum wodospadu

ANNIE


   Wreszcie zapadła noc. Ochłodziło się, a rozmowy ludzi ucichły. Wszyscy wiedzą co to oznacza. Wypuszczenie lampionów - no i koniec imprezy - zbliża się wielkimi krokami. Wcześniej będzie jeszcze ostatni toast i ostatni taniec. Następnie każdy wyjmie po jednym lampionie - ludzie wierzą, że przynoszą one szczęście - i zapali go, a następnie wypuści go wprost do nieba, myśląc o swoim marzeniu i szczęściu dla pary młodej. Podobno te życzenia mają się spełnić, jeśli para będzie szczęśliwa. Kiedy byłam dzieckiem wierzyłam, że to prawda, jednak teraz zaczynam poważnie się nad tym zastanawiać. Wątpię, że jeśli pomyślę, żeby Finnick nie musiał już pozwalać na sprzedaż własnego ciała, a przy tym w myślach napomknę również o szczęściu młodej pary i wypuszczę w powietrze najzwyklejszy w świecie lampion to tak się stanie. Zwykłe, głupie zabobony. Dają jedynie ludziom złudną nadzieję, że na tym świecie może być lepiej. Każdy wie, że nie będzie. W naszym świecie lepiej żyć bez nadziei. Przynajmniej nie będzie można się zawieść.

   Ostatni taniec dobiegł końca. Teraz czas na lampiony. Każdy z gości idzie w stronę wody. Stojąc już przy szumiącym morzu podpalamy lampiony i wypuszczamy je z dłoni. Każdy obserwuje swój lampion i pogrąża się w myślach. Ja - mimo, że w to nie wierzę - robię to samo.
   Proszę. Żeby w końcu był szczęśliwy. Żeby nie musiał już ratować mojego życia. Żeby nie musiał słuchać rozkazów Snowa. Niech Marlene i Len będą razem szczęśliwi. Niech wszystkie moje prośby się spełnią. 
   Mój lampion wznosi się coraz wyżej i wyżej, aż w końcu tracę go z oczu. Ciągle jednak wpatruję się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą go widziałam. Jakie to zabawne. Nie wierzę w te zabobony, a nie potrafię oderwać wzroku od pustki, w której jeszcze chwilę temu widziałam mój lampion. Ciągle wpatruję się tam i nawet szept Finnicka nie potrafi mnie od tego oderwać.
-To co? Wesele się skończyło... idziemy się przebrać, a potem zaprowadzę cię w to tajemnicze miejsce, co ty na to? - pyta.
-Za chwilę - odpowiadam i ciągle wpatruję się w to samo miejsce.
   Mój ukochany obejmuje mnie, a ja wreszcie odwracam wzrok i patrzę na niego.
-Mogę wiedzieć co cię aż tak bardzo zainteresowało w tym niebie? - pyta, szepcząc mi prosto do ucha.
-Mój lampion - odpowiadam bez zastanowienia.
-Ale... tam nic nie było... wiesz o tym prawda? - pyta, trochę wystraszony.
-Wiem... spokojnie. Nie mam ataku - mówię.
-Więcej mnie tak nie strasz - mówi z wyraźną ulgą w głosie.
-Muszę się nad tym zastanowić - zaczynam się z nim droczyć.
-Ach tak? W takim razie ja muszę się poważnie zastanowić nad zaprowadzeniem cię do tego tajemniczego miejsca - odpowiada i całuje mnie w czubek głowy.
-No dobrze... nie będę cię tak straszyć... idziemy już? - pytam.
   Finnick uśmiecha się i kiwa głową. Ruszamy w drogę.

   Słyszę szum wodospadu. Niestety go nie widzę, bo mój ukochany zakrył mi oczy, ponieważ chce, aby to była prawdziwa niespodzianka. Ja byłam przeciwna. Wolałabym wszystko widzieć. Niestety Finnick jest uparty i się nie zgodził.
   Stajemy. Staram się dobrze wsłuchać w szum wody. Staram się wyczuć wszystkie zapachy. Czuję las. Czuję jakieś kwiaty. Finnick zdejmuje swoje dłonie, które przykrywały moje oczy, ale ja dalej ich nie otwieram. Nie wiem dlaczego. Chyba wystarczy mi sam węch i słuch. Po jakimś czasie przekonuję się i otwieram oczy. Nie potrafię wykrztusić żadnego słowa. Potrafię jedynie wodzić dookoła oczami, chłonąc widok.
    Razem z Finnickiem znajdujemy się przy wodospadzie. W jeziorku, utworzonym przez spływająca wodę odbija się blask księżyca. Wokół nas wszędzie jest las. Z tego co widzę są tu drzewa liściaste i iglaste. Żadne słowa nie potrafią opisać urody tego niesamowitego miejsca.
-Tu jest pięknie - wreszcie udaje mi się wydusić.
   Mój ukochany uśmiecha się i przytula mnie do siebie.
-Wiesz jak znalazłem to miejsce? - pyta.
-Nie... ale myślę, że wiąże się z tym jakaś niesamowicie ciekawa historia... pewnie tak jak z tym żółwiem, co? - odzywam się, mój ukochany uśmiecha się.
-Nie... czytałem pamiętnik Seannera... napisał w nim, że... razem z Penny odkryli niesamowite miejsce. Było to miejsce nad jeziorem, do którego wpływa woda z wodospadu. Napisał, że to było najważniejsze dla nich miejsce. To właśnie tu po raz pierwszy powiedział jej, że ją kocha i to właśnie tu powiedział jej, że wie, którą kobietę wybrano na jego żonę. Ona właśnie tu powiedziała mu, kto ma zostać jej mężem. Najważniejsze jest chyba jednak to, że to właśnie tu mieli się spotkać tego dnia, kiedy Seanner zginął - opowiada z przejęciem - Wiesz... może uznasz, że to głupie, ale... kiedy tu jesteśmy... mam wrażenie, że Seanner to ja, a ty to Penny, że oni są w nas. Ich historia jest naszą historią... - mówi.
-Oby tylko  nasza historia skończyła się szczęśliwiej - szepczę.

_________________________________________________________________________________

   Dziś rozdział jest krótki... no i raczej taki średni... wydaje mi się, że rozdziały oczami Annie wychodzą mi znacznie gorzej, niż oczami Finnicka. 

   Musicie mi jednak wybaczyć, ponieważ mimo masy nauki i choroby napisałam dla Was ten rozdział... Krótki, ale zawsze jest :) 

   Obiecuję, że kolejny będzie dłuższy... ponieważ w środy mam zwykle wolniejsze lekcje (no chociażby Wiedza o Kulturze i lekcja wychowawcza :D) Także nie będę musiała uczyć się na środę. 

DO PREMIERY KOSOGŁOSA CZ.2 ZOSTAŁO: 3 DNI I 2 GODZINY

Zapomniałabym... chcę Wam bardzo, ale to bardzo podziękować, ponieważ od kilku dni mój blog ma DZIENNIE 200 wyświetleń... dla mnie to wielki wyczyn i sprawia mi wiele radości :) 

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam