Rozdział 97 - Seanner i Penny

FINNICK


   Moja ukochana wtuliła się w mnie i zasnęła, kiedy tylko usiedliśmy na kamieniu mieszczącym się tuż przy jeziorze, w którym moczę nogi. Na chwilę zamykam oczy.

   Widzę młodego, dobrze zbudowanego mężczyznę o ciemnych włosach, a gdy odwraca się w moją stronę zauważam jego niesamowite oczy w kolorze morskiej zieleni. Uśmiecha się do mnie, a potem odwraca się do pięknej, rudowłosej kobiety. Pokazuje jej mnie i Annie. Kobieta macha do nas i razem z mężczyzną ruszają w naszym kierunku. 
-Kto to jest? - pyta moja ukochana. 
-Zaraz się dowiemy - odpowiadam spokojnie.
   W tym momencie spoglądam w oczy kobiety i już wiem, kim jest ta dwójka. 
-Finnick? - wesoło odzywa się mężczyzna. 
   Kiwam głową, a na jego twarzy pojawia się ogromny uśmiech. 
-Nazywam się Seanner - mówi - ty chyba już wiesz kim jestem, prawda? - pyta. 
  Niepewnie przytakuję i uśmiecham się. Mężczyzna wybucha krótkim śmiechem. 
-A to jest... - zaczyna, wskazując na jego towarzyszkę. 
-Penny - wcina się kobieta i uśmiecha się równie wesoło co Seanner - Mam nadzieję, że podoba wam się to miejsce - dodaje. 
-Oczywiście... tu jest naprawdę pięknie - odzywa się Annie. 
   Penny podchodzi do mojej ukochanej i bierze w dłoń naszyjnik, który podarowałem Annie na jej osiemnaste urodziny. 
-To tak jakby w końcu dotarł do mnie - odzywa się i uśmiecha się delikatnie - Bądźcie razem szczęśliwi. Bardziej niż my - mówi. 
   Następnie kobieta łapie Seannera za dłoń i razem kierują się w stronę jeziora. Już z niego nie wychodzą. 

   Otwieram oczy i zauważam, że teraz w jeziorze - niczym w lustrze - odbija się wschodzące słońce. Postanawiam obudzić ukochaną, jednak jak się okazuje ona wcale nie śpi, a wpatruje się we mnie swoimi cudownymi, zielonymi oczami.
-Wreszcie mogłam popatrzeć jak ty śpisz - odzywa się i całuje mnie w policzek.
-Ja wcale nie spałem... ja... myślałem... - zaprzeczam, a kiedy zauważam, że Annie robi minę mnie nie oszukasz wybucham śmiechem - No dobra... spałem - przyznaję.
-Cóż... mówiłeś prawdę... ślinisz się - żartuje.
-Tak... wiem... masz trochę mojej śliny na włosach... - mówię, udając powagę.
-Wcale nie... - odzywa się Annie.
-Właśnie, że tak - odpowiadam.
-Nie mogę mieć twojej śliny we włosach, jeśli ty się nie ślinisz... - mówi.
   Pytająco unoszę brwi, a ona dopiero orientuje się co powiedziała.
-Wiesz...  nie mam twojej śliny we włosach, ale ty możesz mieć we włosach wodę z jeziora - mówi, zanurza dłoń w wodzie i chlapie mnie nią prosto w twarz.
   Ręką wycieram twarz i kręcę głową. Zaraz potem wybucham głośnym śmiechem i również ją ochlapuję. Annie szybko robi to samo. Za chwilę ja się jej odwdzięczam i zaczynamy się chlapać jak małe dzieci.
   Fajnie czasem poczuć się znów tak beztrosko, zupełnie jak kiedyś. Zupełnie jak w dzieciństwie.
Zapomniałem co to jest cierpienie, co to jest ból, poświęcenie. Teraz pamiętam jedynie co to jest radość, zabawa, wolność. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów odczuwam te trzy rzeczy w jednym momencie, w jednej chwili. Żałuję, że tak nie może być zawsze i już boję się momentu, kiedy to się skończy.


ANNIE


 
-Daj, ja to wezmę - mówię i biorę od Marlene tacę z talerzami.
-Jednak postanowiliście się pojawić? - pyta zdenerwowana dziewczyna.
-Przepraszam... zapomniałem... - zaczyna tłumaczyć się Finnick.
-Nie gniewam się - mówi.
   Spoglądam na nią pytająco. Coraz swobodniej zaczynam czuć się w jej towarzystwie.
-Jesteś pewna? Jakoś tego nie widzę... - odzywam się.
-Naprawdę się nie gniewam... po prostu pokłóciłam się z... - zaczyna, ale nie może dokończyć, ponieważ mój ukochany jej przerywa.
-Z Lenem? Gdzie on jest? Zaraz z nim pogadam... - mówi wściekle, rozglądając się dookoła.
-Nie... z matką. Czekaj... ty właśnie chciałeś mnie bronić? Zawsze ty najgłośniej się ze mnie śmiałeś, najwięcej mi dogryzałeś i najbardziej się ze mną kłóciłeś... nazywałeś mnie potworem! A teraz chcesz mnie bronić? Ty jesteś pewien, że nazywasz się Finnick Odair? - odzywa się zdziwiona Marlene.
-Ty nazywałaś mnie krewetką... - mówi mierząc ją wzrokiem.
   Marlene zaczyna się śmiać.
-Przepraszam, ale czy ktoś wtajemniczy mnie dlaczego krewetką? - pytam.
-Ten oto inteligentny człowiek nigdy nie lubił krewetek. Stwierdził, że darzy mnie taką samą miłością co krewetki i zaczął nazywać mnie krewetką... - Finnick odpowiada na moje pytanie.
   Już mam coś odpowiedzieć. Nawet otwieram już usta, kiedy dobiega mnie jej głos.
-Annie? - pyta.
   Odzywa się tak niewinnie, tak delikatnie. Zupełnie jak w momencie, kiedy przepraszała mnie za lata poniżania w szkole. Moja przyjaciółka jeszcze miesiąc temu bez wahania mogłabym ją tak nazwać, ale teraz nie jestem tego pewna. Przyjaźń przecież polega na zaufaniu, a ona mi nie zaufała. Nie powiedziała mi nawet, że się z kimś spotyka.
   Odwracam się w jej stronę i rzucam jej wściekłe spojrzenie. Dziewczyna to zauważa, ale uparcie podchodzi do mnie.
-Czy możemy porozmawiać? - pyta.

_________________________________________________________________________________

   Miałam napisać dziś dłuższy rozdział, ale niestety dziś dowiedziałam się, że jutro mam kartkówkę z fizyki, więc niestety nie miałam tyle czasu ile myślałam, że będę mieć. Ogólnie myślę, że rozdział... może nie jest jakiś niesamowicie udany i przepełniony uczuciami, ale chyb jest nawet ok.

   Obiecuję, że następny rozdział będzie bardziej uczuciowy i nie będzie zbytnio wesoły, więc chyba taki trochę weselszy rozdział się przyda :) 

DO DNIA PREMIERY KOSOGŁOSA CZ.2 ZOSTAŁO: 2 DNI I 1 GODZINA 

Dziękuję za uwagę i za komentarze :) Pozdrawiam