Rozdział 102 - Kolekcja

ANNIE


   Razem z Finnickiem wychodzimy z Wioski Zwycięzców i kierujemy się na Plac Główny w Dystrykcie Czwartym. Miejsce to można nazwać sercem naszej Czwórki. Dlaczego? Dlatego, że tak jak serce jest centralnym narządem układu krwionośnego tak Plac Główny jest centralnym ośrodkiem życia społecznego w dystrykcie. Wobec tego czym jest plaża - tak ważne miejsce w dystrykcie, który zajmuje się rybołówstwem? To dusza naszego dystryktu. Bez plaży nie byłoby Czwórki - tak jak bez duszy nie byłoby życia.
   Finnick ciągle trzyma mą dłoń. Pamiętam ten dzień, kiedy wrócił do Czwórki, kiedy wrócił do mnie. Było to zaraz po Sześćdziesiątych piątych Głodowych Igrzyskach, w których wygrał. Wtedy również złapał mnie za rękę. Teraz jednak w niczym nie przypominamy tamtej dwójki przyjaciół, jesteśmy już innymi ludźmi. Przez te wszystkie lata wydarzyło się zbyt wiele, żebyśmy mogli wciąż być tacy sami.

   Finnick wypuszcza mą dłoń. Patrzę na niego pytająco.
-Muszę sprawdzić czy mam portfel - oznajmia.
   Uśmiecham się i idę dalej. Mój ukochany również rusza do przodu. Opuszczam głowę i wsłuchuję się w zgiełk rozmów na ulicy. To zawsze działa na mnie odprężająco. Może dziwnie to brzmi, ale wtedy wiem, że nie jestem sama. Wiem, że są tu inni ludzie i nikt mnie nie zaatakuje. To chyba zostało mi po pobycie na arenie. Zresztą jest wiele więcej tego typu pamiątek po pobycie na arenie Głodowych Igrzysk.
   Nagle zderzam się z kimś i upadam na ziemię.
-Przepraszam - mówi chłopak, który na mnie wpadł.
   Jego długie ciemnobrązowe włosy opadają mu na czoło, kiedy się pochyla i wyciąga rękę w moim kierunku, aby pomóc mi wstać. Udaję, że nie zauważyłam jego dłoni i sama się podnoszę.
-Nic się nie stało - burczę.
   Otrzepuję się i zaczynam rozglądać się w poszukiwaniu Finnicka, który mnie wyprzedził. Nagle go dostrzegam. Zauważył mnie i idzie w moim kierunku.
-Ty jesteś Annie Cresta, prawda? Jesteś jeszcze ładniejsza niż cię zapamiętałem - oznajmia.
   Wpatruje się we mnie swoimi niebieskimi oczami, a ja czuję, że na moje policzki wypłynął kolor. Opuszczam głowę. Po chwili jednak ją podnoszę i widzę, że Finnick stoi za chłopakiem i patrzy na niego z gniewem.
-Tak. Dzięki - mówię i chcę ruszać do ukochanego, jednak niebieskooki znów się odzywa.
-Ja jestem Cole Flin - przedstawia się i znów wyciąga rękę w moim kierunku.
-A ja Finnick Odair - mój ukochany syczy mu wprost do ucha.
   Chłopak przestraszony obraca głowę w kierunku mojego narzeczonego. Po chwili jednak z powrotem patrzy na mnie.
-Skaleczyłaś się? - pyta. Patrzę na moje kolano i zauważam strużkę krwi, która wypływa z małej rany, której w zasadzie raną nie można nazwać. To tylko lekkie skaleczenie - Mieszkam niedaleko... może chodź do mnie, żebym przeczyścił ci tą ranę, a jak będzie w porządku to pokarzę ci swoją kolekcję muszli - mówi i uśmiecha się.
   Finnick zaciska zęby, po chwili rozluźnia się, rusza w moim kierunku i staje za mną, obejmując mnie w tali.
-Wiesz co? Może ty chodź do nas? Pokażę ci moją kolekcję trójzębów! - warczy.
-O co ci chodzi?! Nie z tobą rozmawiam! - odwarkuje mu chłopak, który na mnie wpadł.
   Nie widzę Finnicka, ale znam go na tyle dobrze, że wiem jaki wyraz przybrała jego twarz. Zapewne zacisnął zęby, a sam jego wzrok może zabić.
-Wybacz... nie lubię muszli. Wolę trójzęby - oznajmiam, łapię narzeczonego za dłoń i ruszam w kierunku sklepu.


DZIADEK FINNICKA


    Mały pięcioletni chłopiec, który przyszedł mnie dziś odwiedzić musi już wracać do domu, choć widać, że niechętnie. Stoimy w ganku. Matka chłopca, a moja córka łapie malca za dłoń, lecz ten pośpiesznie ją wyrywa i przytula mnie. Twarz chowa w mojej błękitnej koszuli, tylko po to, aby za moment mógł podnieść głowę do góry, spojrzeć na mnie błagająco i spytać czy mógłby u mnie zostać. Tak jak zawsze. Uśmiecham się do niego radośnie, a następnie mierzwię mu włosy.
-Oj Finni... jutro znów do mnie przyjdziesz, albo ja przyjdę do was i opowiem ci jakąś historię, dobrze? - ciepło odzywam się do chłopca o niesamowitych oczach.
   Malec energicznie kiwa głową i wtula się we mnie jeszcze bardziej. Uśmiecham się i jedną ręką delikatnie poklepuję go po plecach. To właśnie jedna z tych chwil, kiedy wiem, że dobrze zrobiłem walcząc o swoje życie. Cieszę się, że nie poddałem się i teraz mogę być tu z nim, mogę opowiadać mu te wszystkie niesamowite historie. Wiele z nich jest prawdziwych. Jeszcze więcej wymyślonych. Jednak jednej najważniejsze historii - historii mojego życia - nie opowiem mu nigdy. On patrzy na mnie jak na bohatera. Co powiedziałby, gdyby dowiedział się, że tak naprawdę kiedy miałem dwadzieścia parę lat nie walczyłem z morskimi potworami, uzbrojony jedynie w trójząb, a z sobą? Co powiedziałby na to, że stoczyłem się na samo dno? Wstydziłby się mnie? Byłby zły, że go oszukiwałem? Byłby zawiedziony? Prawdopodobnie wszystko po trochu. Dlatego wolę milczeć i jeszcze bardziej zagłębiać się w toni głębokiego morza moich kłamstw. 
   Otwieram oczy.
   Ten sam chłopiec - chociaż teraz już nie taki mały, bo zamiast pięciu lat i matki, która łapie go za rękę ma dwadzieścia lat i ukochaną, którą to on łapie za dłoń, a następnie razem z nią wychodzi z domu. Tym razem nie wtula się we mnie. Mimo to jestem szczęśliwy. Przynajmniej mogę na niego patrzeć. Przynajmniej widzę uśmiech na jego twarzy. Przynajmniej widzę go z kimś kto go kocha i kto nie chce, aby cierpiał. Przynajmniej widzę go z kimś kogo on kocha, kogo chce chronić. Są tacy zakochani. Uśmiecham się. Teraz już nie jestem najważniejszą osobą w życiu mojego wnuka. Jednak cieszę, że chociaż mogę być jego częścią.
-Uwielbiam na nich patrzeć - odzywa się kobieta, którą znam od dzieciństwa, kiedy tylko para wyjdzie i zamknie za sobą drzwi.
-Tak... chyba są szczęśliwi - mówię cicho.
   Zwyciężczyni głośno wypuszcza powietrze z płuc i przecząco kręci głową.
-Nie... nie mogą być szczęśliwi, a przynajmniej nie do końca. Igrzyska pozostawiły im po sobie ogromne rany, których prawie niemożliwe jest się pozbyć, a nawet jeśli się uda to blizny zostaną z nimi na zawsze. Wiem co mówię i ty też wiesz, chociaż twoje rany nie mają nic wspólnego z Głodowymi Igrzyskami - oznajmia. Jej głos jest taki gorzki. Czuć w nim tak wiele smutku.
-Tak... słyszałaś o mojej próbie samobójczej... prawda? - pytam cicho.
-Chyba każdy w tej części Czwórki o tym słyszał... Syn kapitana statku, niesamowicie zdolny i silny młody mężczyzna, ojciec małej dziewczynki wypłynął łódką i na morzu podciął sobie żyły. Gdyby nie starszy człowiek, który przepływał w pobliżu jego łodzi młody mężczyzna nie przeżyłby. Dziecko zostałoby sierotą - recytuje historię mojej próby poddania się.
   Kiedyś Mags chodziła do tej samej szkoły co ja. Jednak nie byliśmy w tej samej klasie. Kobieta jest starsza ode mnie o cztery lata. Miałem jednak przyjemność chodzenia do jednej klasy z jej młodszą siostrą. Nawet się z nią zaprzyjaźniłem. Irna dzięki mnie poznała swojego męża, który był również moim przyjacielem. Na imię mu było Teren Lend. Dobrze znam historię życia starszej siostry mojej przyjaciółki z dzieciństwa, z którą do dziś się kontaktuję.
-Zwyciężczyni Jedenastych Głodowych Igrzysk, młoda, piękna, brązowowłosa dziewczyna o niezwykłej sile i chęci przetrwania, marząca o tym, aby przynieść chwałę Czwórce i swojej rodzinie po powrocie do domu odcięła się od świata i swojej rodziny. Wyszła za mąż, ale jej mąż kilka lat później zginął w katastrofie na morzu. Młoda i samotna kobieta wychodziła z domu tylko do sklepu i na dożynki. Starała się kryć swój ból, ale wory pod oczami, świadczące o nieprzespanych, a przepłakanych nocach zdradzały wszystko  - recytuję.
-Tak... życie nie zawsze układało się po naszej myśli i pozostawiło nam wielką kolekcję blizn na ciele i na duszy - wzdycha. - Ale wiesz co? Kiedy patrzę na Finnicka i Annie i na to jak wielkim uczuciem darzą się wzajemnie, kiedy rozmawiam z nimi, żartuję z nimi i czuję tą radość... cieszę się, że moje życie tak się potoczyło... dzięki temu mogłam poznać tak niesamowitych młodych ludzi, którzy darzą się tak wspaniałym, głębokim uczuciem - wyznaje.
-W końcu on potrafi poświęcić dla niej nawet siebie - odzywam się po chwili milczenia.
   Kobieta spogląda na mnie smutno, głośno przełyka ślinę i wzdycha.
-Tak... Finnick jest wspaniały. Kocha ją. Troszczy się o nią. Walczy o nią. Mi też bardzo pomaga. Cieszę się, że go poznałam - wyznaje.
-Chciałbym też mieć kogoś kogo mógłbym kochać, o kogo mógłbym się troszczyć, o kogo mógłbym walczyć - wzdycham.
-Więc walcz o niego. To wspaniały chłopak. Zasługuje na prawdziwą rodzinę - mówi.
-Jak? Mags... przecież przez wszystkie te lata to ty byłaś dla niego prawdziwą rodziną, spędzałaś z nim cały czas, wychowywałaś go, a ja? Ja go opuściłem - mówię z bólem w sercu.
-Więc nie popełniaj tego błędu ponownie. Poza tym... nigdy nie jest za późno - odzywa się po chwili.
   Pomiędzy nami zapada cisza, której żadne z nas nie nie przerywa. Zaczynam zastanawiać się nad słowami Mags. Może ma racje. Może jeszcze nie jest za późno. Może ciągle mogę walczyć o mojego wnuka. Może znów będzie widział we mnie dziadka. Wiem, że nigdy nie będzie jak kiedyś, ponieważ przez moją głupotę wszystko zepsułem, ale chociaż spróbuję bliżej poznać młodego mężczyznę jakim stał się mój mały Finni. Spróbuję naprawić tę więź łączącą wnuka z dziadkiem.
 
   Drzwi otwierają się z głośnym skrzypnięciem. Niewyraźnie słychać głos Finnicka. Od razu można wyczuć, że jest zdenerwowany.
-Pokażę ci kolekcję moich muszli... - zirytowany próbuje naśladować czyjś głos - Chyba klozetowych - dodaje i prycha.
   Annie wybucha głośnym śmiechem. Razem wchodzą do salonu, a mój wnuk kładzie na stoliku kostki cukru. Chociaż kładzie to zbyt łagodnie powiedziane. On nimi rzuca na stolik i ze złością siada na kanapie. Wbija mordercze spojrzenie w okno.
-Co się stało? - pyta go Mags.

_________________________________________________________________________________

  Jak podoba Wam się ten rozdział? Co sądzicie o zazdrosnym Finnicku? A co o perspektywie dziadka Finnicka? Muszę przyznać, że napisanie tego fragmentu z jego perspektywy było dla mnie wyzwaniem... i to naprawdę wielkim wyzwaniem, ale liczę na to, że Wam się podoba :) No i jeszcze... zauważyliście coś w tym rozdziale? Hmmm...?
   Musicie wybaczyć mi, że od ponad tygodnia nic nie wstawiałam... niestety w tygodniu nie mam na nic czasu. Naprawdę grudzień mam bardzo zawalony różnymi sprawdzianami i kartkówkami, dlatego do Bożego Narodzenia rozdziały będą pojawiać się raz w tygodniu, a od Bożego Narodzenia będę wstawiała trochę częściej :)

Dziękuję za uwagę :)
Pozdrawiam :)