Rozdział 103 - Siostra

MAGS


   Finnick odrywa wzrok od okna i patrzy na mnie. Jego oczy trochę łagodnieją. Patrzę na niego pytająco. Chłopak wzdycha.
-Dobra... powiem co się stało - mówi plując jadem. - Jakiś debil... - zaczyna, a nienawiść w jego głosie rośnie z każdym kolejnym słowem.
-Wpadł na mnie i się przewróciłam - wchodzi mu w słowo Annie.
   Morskie oczy wpatrują się w nią z niedowierzaniem. Chłopak z zirytowaniem przecząco kręci głową i znów się odzywa.
-A później cię bezczelnie podrywał... do tego nieumiejętnie - prycha.
-Więc jak ty byś mnie podrywał? - pyta Annie.
-To brzmi jak wyzwanie... - oznajmia Finnick. - Pokonać kolekcjonera muszelek... - mówi - klozetowych oczywiście - dodaje znacznie ciszej.
   Finnick odchrząkuje, uśmiecha się uwodzicielsko i patrzy na Annie.
-Żaden problem... - mówi. - Po pierwsze... nie powiedziałbym ci, że jesteś ładniejsza niż zapamiętałem... przecież nie wiesz jak cię zapamiętał... więc zdanie "Jesteś ładniejsza niż cię zapamiętałem" może równie dobrze oznaczać "Jednak nie jesteś tak brzydka jak myślałem". Powiedziałbym oczywiście to co zgodne z prawdą, że jesteś najpiękniejszą istotą jaka kiedykolwiek stąpała po tej ziemi, że wszystko i wszystkich przyćmiewasz swą urodą, a jeśli mógłbym powiedzieć jeszcze o twoim charakterze, to powiedziałbym, że nigdy nie spotkałem drugiej takiej osoby jak ty, bo jesteś równie piękna za zewnątrz co i wewnątrz. Wspomniałbym również, że zawsze gdy słyszysz komplement to uśmiechasz się i delikatnie przygryzasz dolną wargę, a to dodaje ci uroku - oznajmia.
   Annie uśmiecha się i faktycznie delikatnie przygryza dolną wargę. Na moich ustach również maluje się uśmiech. Przypomina mi się mój mąż. Przypomina mi się jak na kanapie, na której teraz siedzą Annie z Finnickiem, niegdyś siedziałam ja z moim mężem. Przypomina mi się jak mnie obejmował, abym mogła poczuć się bezpieczna. Przypomina mi się jak mówił mi, że jestem niesamowita, że jestem najlepszym co go w życiu spotkało. Gdy go nie ma w moim sercu czuję pustkę. Minęło już pięćdziesiąt lat od kiedy widziałam go po raz ostatni, ale moje serce jeszcze nie przyzwyczaiło się do jego braku. Czuję jak łzy zaczynają szczypać mnie pod powiekami. Powstrzymuję je z wszystkich sił. Niestety jedna łza zdążyła już wypłynąć z mego oka i spływa po moim policzku. Szybko ją wycieram i mam nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Szybko spoglądam na Annie i Finnicka. Para jest zbyt wpatrzona w siebie aby zobaczyć moje łzy. Spoglądam również na przyjaciela mojej młodszej siostry, dziadka Finnicka. Mężczyzna wpatruje się we mnie. Zauważył to. Na szczęście nic nie mówi.


-Ja chyba już będę szedł... obiecałem Irnie, że odwiedzę ją w Dystryktowej Wypożyczalni. Ciężko jej... od kiedy... Teren... - oznajmia przyjaciel mojej siostry. - Mags... może chcesz iść ze mną... to na pewno poprawiłoby jej humor... - dodaje.
-Nie rozmawiałam z nią prawie sześćdziesiąt lat... nawet mnie nie pamięta... - mówię.
-Ciągle o tobie mówi... nawet Teren mówił mi, że Irna chciałaby odbudować z tobą kontakt, ale nie wie jak - oznajmia.
   Finnick i Annie wpatrują się w nas z zaciekawieniem. Nie przerywają jednak naszej rozmowy.
-Teren... Teren Lend? - pytam, próbując przywołać w pamięci twarz chłopaka.
-Tak... niedawno... - odchrząkuje. - Niedawno Irna została sama - oznajmia.
-Przepraszam, że wtrącam się do waszej... niesamowicie interesującej rozmowy, ale... rozmawiacie o pani Lend? - pyta Finnick.
   Annie spogląda na niego pytająco.
-Tak... pani Lend ma na imię Irna i jest młodszą siostrą Mags - odpowiada swojemu wnukowi.
   Opuszczam głowę. Ręką poprawiam włosy i znów unoszę głowę. Irna straciła męża tak jak niegdyś ja. Wiem co czuje... odwiedzę ją.
-Pójdę z tobą.


FINNICK


Mags ma siostrę. Co więcej... znam ją. To ta sama staruszka, która pomagała Marlene w szukaniu odpowiedniej sukni ślubnej. Teraz odwiedzi ją po wielu latach milczenia. Jestem ciekaw jak to będzie wyglądać. Zresztą chyba nie tylko ja, bo Annie pyta
-Możemy iść z wami? Nie byłam w wypożyczalni od wielu lat... chętnie znów bym tam poszła - uśmiecha się pogodnie.
-Stęskniłaś się za smrodem starości, potu i ryb? - pyta mój dziadek, unosząc brwi.
-Tak... w gruncie rzeczy... ja też stęskniłem się za tym... niezwykle interesującym zapachem... sami rozumiecie... uwielbiam wyrzucać koszulki i brać prysznic dziesięć razy, tylko po to, aby ciągle czuć ten zapach - oznajmiam.
-W takim razie na urodziny kupię ci takie perfumy - odpowiada dziadek.
   Patrzę na niego spode łba, a mężczyzna wybucha śmiechem.
-Zawsze w dzieciństwie obrzucałeś mnie tym spojrzeniem, kiedy tylko mówiłem, że na urodziny kupię ci rybę - mówi.
   Przypominam sobie... to było miesiąc przed moimi piątymi urodzinami, ciągle pytałem dziadka co mi kupi, a on odpowiadał, że kupi mi rybę. Za każdym razem obdarzałem go tym spojrzeniem. Próbuję stłumić śmiech, ale nie wychodzi mi i wybucham głośnym śmiechem.  Wszyscy w pokoju patrzą na mnie, więc po chwili uspokajam się i pytam
-To co? Idziemy?

_________________________________________________________________________________

   Tak, tak wiem... jest słabo... bardzo słabo... przepraszam... przepraszam za błędy, za słaby rozdział, za krótki rozdział i za to, że jest tak późno... po prostu czeka mnie kolejny ciężki tydzień i jutro mam kartkówkę i dwa sprawdziany... w tygodniu nie miałam czasu na pisanie, więc pisałam trochę wczoraj (jakieś 20% rozdziału) i dziś resztę w przerwie w nauce... obiecuję, że się poprawię i kolejny rozdział będzie lepszy i dłuższy... 

   Wiecie o co chodziło mi pod poprzednim rozdziałem? Irna Lend (starsza pani z Dystryktowej Wypożyczalni) to młodsza siostra Mags i przyjaciółka dziadka Finnicka (którego imię na razie pozostanie tajemnicą XD)

    Raz jeszcze przepraszam za ten rozdział  i obiecuję poprawę 

Pozdrawiam