Rozdział 104 - Tęsknota

MAGS


   Stoję przed drzwiami, które już za moment otworzę, aby po latach znów zobaczyć moją młodszą siostrę. Denerwuję się. Co będzie jeśli mnie nie pozna? Co jeśli nie będzie chciała ze mną rozmawiać? Zastanawiam się dlaczego w ogóle zdecydowałam się na taki krok... przecież żyłybyśmy jak dawniej i byłoby w porządku, a może nie byłoby w porządku? Może ciągle brakowałoby mi tego co było kiedyś? Łapię klamkę. To chyba nie był dobry pomysł... przecież ostatnio widziałam ją na placu głównym. Ona mnie też. Gdyby mnie poznała na pewno by do mnie podeszła, chociażby po to, żeby się przywitać. Na pewno mnie nie pamięta. Ośmieszę się. Zabieram rękę z klamki.
    Przecież muszę spróbować. Biorę głęboki oddech i z drżeniem wypuszczam powietrze. Nie pamiętam kiedy ostatnio serce tak mi waliło. Jestem pewna, że ludzie słyszą je w całym Dystrykcie Czwartym o ile nie w całym Panem. Unoszę drżącą dłoń w powietrze i opuszczam ją na klamkę. W końcu otwieram drzwi. Wchodzę do środka i widzę ją. Właśnie z kimś rozmawia. Stoi plecami do mnie. Mam jeszcze czas - mogę się wycofać. Nie. Nie mogę. Odwracam głowę, aby spojrzeć na przyjaciela mojej młodszej siostry. Mężczyzna uśmiecha się do mnie. Kolana uginają się pode mną. Staję niedaleko za moją siostrą, jednak w takiej odległości, żebym mogła jeszcze zrezygnować. Próbuję opanować oddech i czekam. Czekam.
   Osoba, z którą rozmawiała Irna w końcu żegna się z kobietą i idzie dalej. Podchodzę do młodszej siostry i staję na przeciw niej.
-Mags... - szepcze z ogromnym uśmiechem na ustach. - Wszystkiego najlepszego - mówi, przypominając mi o tym, że dziś mamy urodziny.
    Mnie i Irnę dzieli dokładnie cztery lata. Moja siostra urodziła się w moje czwarte urodziny.
-Nawzajem - oznajmiam, a mój głos brzmi zupełnie jak nie mój. Zawsze gdy się denerwuję mówię inaczej.
   Kobieta otwiera ramiona, aby mnie objąć. Robię to samo i już po chwili przytulamy się do siebie.
Tak bardzo za tym tęskniłam. Tak bardzo za nią tęskniłam. 


FINNICK


   Nigdy wcześniej nie widziałem tak zdenerwowanej, a jednocześnie szczęśliwej Mags. Gdy widzę uśmiech na jej twarzy od razu taki sam pojawia się i na mojej twarzy. Moja mentorka jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu, więc nie ma nic dziwnego w tym, że kiedy ona jest radosna ja również jestem. Odwracam głowę w kierunku Annie, aby zobaczyć, czy jej również udzieliło się szczęście naszej mentorki, ale Annie tam nie ma. Omiatam wzrokiem całą wypożyczalnię i dalej nie dostrzegam mojej ukochanej.
-Dziadku... widziałeś Annie? - szepczę.
-Tak... chyba wychodziła na zewnątrz - odpowiada mój dziadek, również szeptem.
-Zaraz wracam - oznajmiam cicho.
   Wychodzę na dwór i widzę jak niewysoka dziewczyna o rudo-brązowych włosach biegnie przez plac główny. Jej biała sukienka sięgająca kolan rozwiewa się na wszystkie strony.
-Annie! - krzyczę.
   Dziewczyna odwraca się w moją stronę. Z jej zielonych oczu obficie wypływają łzy. Nagle osuwa się na ziemię, twarz ukrywa w dłoniach. Ruszam w jej kierunku.
   Wreszcie docieram do ukochanej i również upadam na kolana. Przytulam ją, a ona wtula głowię w moją pierś. Gładzę ją po włosach.
-Co się stało? - szepczę jej do ucha. Dziewczyna unosi głowę i spogląda mi prosto w oczy.
-Ja... pomyślałam, że... po prostu chciałabym, żeby Lora tu była... tęsknię za nią... strasznie tęsknię... teraz jak zobaczyłam tą scenę... ja... pomyślałam o Lorze i o mnie... jakby to było gdyby tu była... a potem... potem po prostu przypomniałam sobie, że jej tu już nigdy nie będzie... ja... strasznie chcę, żeby tu była... - łka. Łzy ciągle wypływają z jej oczu.
    Nawet nie wiem jak mam ją pocieszyć... przecież nie powiem jej, że wszystko będzie dobrze, bo nie będzie. Annie świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że już zawsze będzie tęsknić za siostrą, że skrawek jej serca umarł wraz z Lorą, bo zawsze kiedy tracimy kogoś bliskiego bezpowrotnie tracimy też część siebie, część swojego serca, swojej duszy. To smutne, ale niestety prawdziwe. To właśnie jest cel Głodowych Igrzysk. Wcale nie są po to, abyśmy przez strach nie chcieli sprawiać problemów. One mają na celu zabrać nam jakieś części nas samych, abyśmy nie chcieli już sprawiać żadnych kłopotów. Tylko, że czasem w miejsce tej cząstki pojawia się coś innego, znacznie gorszego - żądza zemsty. Nie dzieje się tak u wszystkich, ale są takie przypadki. Niektórzy oddają się tęsknocie, a inni snują plany zemsty. Kiedyś te osoby będą stanowić większość populacji - może nawet już tak jest - i ich plany nie będą jedynie marzeniami, a staną się rzeczywistością. Mam nadzieję, że nie będę musiał długo na to czekać.

-Przepraszam, czy mógłbym prosić o opuszczenie placu głównego? Albo chociaż, żeby państwo wstali? - pyta delikatny męski głos.
   Podnoszę głowę do góry i zauważam jednego ze Strażników Pokoju. Patrzę na niego podejrzliwie. Strażnicy Pokoju w Czwórce zazwyczaj byli bezwzględnymi ludźmi, którzy nie przejmowali się ludzkim losem i nigdy nie prosili. Oni żądali. Oni wymagali. Kapitolińczycy. Jak Snow. To jasne, że ten mężczyzna niedawno został Strażnikiem Pokoju. Jak na razie ma jeszcze ludzkie cechy.
    Kiwam głową i wstaję, po czym pomagam to samo uczynić Annie.
-Dziękuję - mężczyzna uśmiecha się i odchodzi.
   Przez chwilę jeszcze wpatrujemy się w oddalającego się mężczyznę. Obejmuję Annie i ruszamy z powrotem do Dystryktowej Wypożyczalni. Jesteśmy już przy drzwiach i zamierzamy wejść do środka, kiedy do naszych uszu dociera wołanie o pomoc przerażonego dziecka i krzyk dorosłego mężczyzny. Odwracam głowę w ich kierunku i dostrzegam sklepikarza, który podnosi za rękę dziewczynkę, która ma około dziesięciu lat.
-Zaraz wezmę Strażników Pokoju! Oni już dopilnują, abyś straciła te swoje lepkie rączki! - krzyczy.
   Strażnicy Pokoju już zbliżają się do sklepikarza i dziewczynki. Mi przypomina się inna scena, która zakończyła się tragicznie.
   Pada deszcz. Ogromne krople spadają na ziemię i rozpryskują się na chodniku. Szesnastoletni chłopak o morskich oczach siedzi na ławce i obserwuje dzieci bawiące się w kałużach. "Są takie małe, takie niewinne. Żyją w błogiej nieświadomości. Nie wiedzą jeszcze czym są Głodowe Igrzyska. Nie wiedzą jeszcze czym jest świat, czym są ludzie. Po prostu beztrosko się bawią." Myśli. Powietrze przecina świst batu, uderzającego w ludzkie ciało. Rozlega się głośny płacz pomieszany z krzykiem i błaganiem o pomoc. Szesnastolatek gwałtownie odwraca głowę w kierunku, z którego dochodzą te okropne dźwięki. Wtedy zauważa przed drzwiami sklepu stojącego sklepikarza i Strażnika Pokoju, który znęca się nad młodym człowiekiem. Uderza go batem. Kopie, gdy ten się przewróci. W końcu prośby człowieka cichną. Krew wypływa z pokiereszowanego ciała. Ostatni oddech i koniec męczarni. Szesnastolatek dalej patrzy na Strażnika Pokoju i na leżące na ziemi ciało. Jego słone łzy mieszają się z kroplami deszczu. Mógł przecież coś zrobić, a on jedynie patrzył. Odwrócił wzrok i spostrzegł, że dzieci, które wcześniej bawiły się w kałuży już tego nie robią. Patrzą w stronę sklepu z przerażeniem w oczach. "Teraz już wiedzą na czym polega życie w Panem." Myśli szesnastolatek, którym niegdyś byłem ja. 
   Strażnicy Pokoju są coraz bliżej. Coś we mnie pęka. 

_________________________________________________________________________________

   Początkowo ten rozdział miał być znacznie weselszy i śmieszniejszy, ale jakoś pasowała mi taka reakcja Annie na spotkanie Mags i jej młodszej siostry, więc postanowiłam, że raczej zmienię mój dotychczasowy plan :D
    Spokojnie kolejny rozdział będzie weselszy (obiecuję :D) i będzie 24.12.2015 roku... no wiecie taki prezent na Boże Narodzenie :) 
    Mam nadzieję, że jednak ten rozdział Wam się spodobał :)