Rozdział 107 - Wspomnienia

MAGS

   Wysoka szatynka, której kręcone włosy wyjątkowo zostały ujarzmione i zebrane w kucyk, zmierzała w kierunku sceny. Jej biała sukienka zdawała się lśnić w pełnym słońcu. Na twarzy dziewczyny malował się spokój i determinacja. Już samo to zdradzało, że na arenie będzie mocnym przeciwnikiem. Bardzo dobrze. Chciała przynieść chwałę swojemu dystryktowi i swojej rodzinie. Miała dopiero szesnaście lat, ale już była gotowa. To przecież Mags Flanagan. Przecież trenowała od piątego roku życia i od piątego roku życia pomagała ojcu w pracy. Potrafiła już zręcznie robić haczyki na ryby, potrafiła łowić, potrafiła zrobić coś z niczego. Wiedziała, że sobie poradzi. Wystarczyło wyłączyć sumienie. To wystarczyło. 

   Z drżeniem wypuszczam powietrze z płuc. 

   Ta sama szesnastoletnia dziewczyna z tymi samymi zebranymi w kucyk kręconymi włosami, siedziała na kanapie w Pałacu Sprawiedliwości w Dystrykcie Czwartym. Czekała na rodzinę i przyjaciół, którzy mieli przyjść, aby się z nią pożegnać. Drzwi do jej pokoju otworzyły się i weszli przez nie jej matka z ojcem i jej młodsza o cztery lata siostra. 

-Cześć - pierwsza odezwała się szesnastolatka.

-Nie daj się zjeść - odpowiedział ojciec, jednak w jego głosie nie było tej lekkości co zwykle. Dziewczyna mimo to uśmiechnęła się pogodnie i wstała.

-Nie cieszycie się, ze mogę przynieść chwałę wam i całemu dystryktowi? - spytała ironicznie. Kiedyś słyszała jak jej rodzice mówili, że chcieliby, aby któraś z ich córek osiągnęła coś wielkiego w życiu. - Teraz mogę osiągnąć coś wielkiego, nieprawdaż? - spytała. Jej matka zaczęła płakać.

-Przestań - warknął jej ojciec. Dziewczyna zastanawiała się czy to było do niej czy do jej matki. Chciała o to zapytać, ale widziała, że i tak sprawiła im wiele bólu. Żałowała tego. Nie chciała tego, ale czasem plotła to co jej ślina na język przyniesie. Nie panowała nad tym. 

   Po chwili poczuła jak wokół jej talii kurczowo zacisnęły się kruche rączki jej młodszej siostry. Dziewczyna spojrzała na siostrę i znów uśmiechnęła się. Tym razem smutno. Szesnastolatka również objęła siostrę i z ledwością hamowała łzy. Przecież nie mogła płakać. 

-Wróć do mnie, dobrze? - poprosiła dwunastoletnia dziewczynka. 

-Wrócę. Dobrze wiesz, że zamierzam wygrać - odpowiedziała starsza siostra. 

-Mags... przepraszamy cię za wszystko. Naprawdę chcieliśmy, żebyś osiągnęła jakiś sukces w życiu, ale nie chcieliśmy, żeby to oznaczało rozłąkę - oznajmił ojciec dziewczynki. Matka dalej wypłakiwała sobie oczy. 

-Rozumiem i nie gniewam się. Ja też przepraszam - odezwała się słabo. Czuła, że dłużej już nie wytrzyma i w końcu łzy poleją się z jej ciemnych oczu. 

-Nie gniewamy się. Wróć do nas, proszę - po raz pierwszy odezwała się jej matka. 

-Obiecuję - oznajmiła szesnastolatka. Jej rodzice podeszli do niej i objęli ją i jej siostrę. Po chwili usłyszeli donośny głos, oznajmiający, że to już koniec odwiedzin. 

-Tylko nie zapominaj kim jesteś - zdążył wykrzyczeć jej ojciec, kiedy wychodzili. Jednak było już za późno. Ona już zapomniała kim była. 

   Przejeżdżam palcem po fotografii, przedstawiającej mnie i moją rodzinę z czasów, kiedy jeszcze była pełna. Później mnie już nie było. Już nie należałam do tej rodziny. Wtedy jednak byliśmy tacy szczęśliwi, uśmiechnięci, radośni. To było nasze ostatnie zdjęcie. Łzy zaczynają spływać po moich policzkach. Teraz nie muszę już udawać, że jestem twarda. Mogę być sobą. 

-Dziś po raz pierwszy widziałam twoje łzy - oznajmia cicho Irna. Uśmiecham się do niej smutno.
-Zawsze płakałam w samotności - odpowiadam słabo.
-Wiem - mówi moja młodsza siostra. - Pamiętam. 
   Kobieta podchodzi i mnie przytula. Wszystkie wspomnienia znów do mnie wracają. 

-Mags? Gdzie idziesz? - spytała dwunastoletnia dziewczynka. 
-Do domu - odwarknęła jej starsza siostra. Na twarzy starszej dziewczyny widać było złość. 
-Przecież tu jest twój dom - upierała się dziewczynka i biegła za starszą siostrą, aż do bramki. 
-Nie. To już nie jest mój dom. To już nie jest moja rodzina - oznajmiła. W oczach młodszej dziewczynki pojawiły się łzy.
-Ale... ja przecież jestem twoją rodziną - powiedziała, hamując te okropnie natrętne łzy, które zaczęły gromadzić się również w oczach starszej siostry. Szesnastoletnia dziewczyna zatrzymała się i pozwoliła, aby jej młodsza dwunastoletnia siostrzyczka wtuliła się w nią.
-Lepiej będzie jeśli o mnie zapomnisz - wyszeptała, po czym wyrwała się z uścisku siostry i pędem ruszyła w stronę Wioski Zwycięzców, gdzie znajdował się jej nowy dom. Dom z wieloma pokojami i nią samą. No może nie zupełnie samą, bo czekał tam na nią ktoś z kim dziewczyna chciała spędzić resztę życia. 

-Pamiętasz wszystko? - pyta mnie Irna. 
-Niestety - odpowiadam cicho. 
    Drzwi do Dystryktowej Wypożyczalni otwierają się z głośnym skrzypnięciem. Oprócz światła słonecznego do środka przedostają się Finnick i Annie. Chłopak patrzy na mnie i na moją młodszą siostrę, a w jego oczach dostrzegam ciekawość i radość. W oczach Annie maluje się upór i radość, które stanowią maskę dla głęboko skrywanej zazdrości. Wiem, że dziewczyna tęskni za Lorą. Żałuje, że ona już nie może przytulić swojej starszej siostry. Jednak stara się, aby nie było to widoczne. W ten sposób pokazuje mi, że jestem dla niej ważna. Mimo tego co czuje w głębi duszy przyszła tu, aby mnie wspierać. Teraz zauważam również, że Finnick mocno trzyma dłoń swojej ukochanej, zupełnie jakby się bał, że dziewczyna zaraz mu ucieknie. Może właśnie tego się boi?
-Cześć... a gdzie... dziadek? - pyta radośnie Finnick, chociaż wypowiedzenie słowa "dziadek" sprawia mu trochę trudności. 
-Poszedł do domu. Powiedział, że powinnyśmy poważnie porozmawiać, a on nie powinien być przy tej rozmowie - oznajmia moja młodsza siostra.
-Aha... to może lepiej my też już pójdziemy? - mówi Finnick i spogląda na mnie. Niemal niezauważalnie kiwam głową.
-Dajcie spokój. Zostańcie - odzywa się Irna.
-Nie, nie chcemy przeszkadzać - odpowiada Annie. - Ale oczywiście bardzo dziękujemy za zaproszenie.
-Mags... chciałbym ci coś powiedzieć, ale to jak będziemy już w domu - mówi Finnick i uśmiecha się do mnie. W odpowiedzi ponownie skinęłam głową.


FINNICK


   Właśnie wyszliśmy z Dystryktowej Wypożyczalni. Mogłoby się wydawać, że nasze cofnięcie się tam było bezsensowne, ale ja tak nie uważam. To prawda... weszliśmy tam na chwilę, ale przez tą krótką chwilę w oczach mojej mentorki dostrzegłem zrozumienie. Wiedziała po co tam weszliśmy. Wiedziała, że chcieliśmy ją wspierać i być przy niej w tej ważnej chwili. Jednak mój dziadek miał rację. Czasem ludzie potrzebują zmierzyć się z tym wszystkim w samotności. Tak jest i w tym przypadku. Mags powinna przejść przez to tylko w towarzystwie swojej siostry. My tylko byśmy im przeszkadzali w prawdziwej, szczerej rozmowie.
-Ale przynajmniej w taki sposób pokazaliśmy jej, że jest dla nas ważna, prawda? - spytała Annie.
-Tak. Tak mi się wydaje - odpowiedziałem.

-Annie! To ty?! - nawet nie muszę patrzeć, żeby wiedzieć kto jest autorem tych słów. Moja ukochana jednak momentalnie odwróciła się w stronę, z której dobiegł nas jego głos.
-Nie, zmiech - burczę, a po chwili odwracam się w stronę intruza.
-Cieszę się, że znów cię widzę - powiedział Cole Flin, odrzucając do tyłu ciemnobrązowe włosy.
-Ja się nie cieszę - mówię pod nosem. Chłopak patrzy w moją stronę.
-Ach... ty też tu jesteś? Wybacz. Nie zauważyłem cię - mówi.
-No tak... bo widzisz... ja jestem takim ludzkim kameleonem. Potrafię wtapiać się w tło... to dziwne, że teraz mnie zauważyłeś - odpowiadam i robię zdziwioną minę. Chłopak próbuje zrozumieć co przed chwilą do niego powiedziałem, ale chyba w końcu daje sobie z tym spokój i patrzy na mnie jak na wariata. Przeczuwam, że będzie to dość zabawne spotkanie. W każdym razie dla mnie.

_________________________________________________________________________________

   Dawno nic nie wstawiałam... przepraszam. Z tego powodu (i jako, że aktualnie mam ferie) postaram się wstawić kolejny rozdział w przyszłym tygodniu, a w weekend pojawi się kolejne LBA na tym blogu i na Życie to nie bajka. 

   Mam nadzieję, że spodobał Wam się ten rozdział. Szczerze przyznam się, że jestem dumna ze wspomnień Mags, a reszta... mogłoby być lepiej, ale nie narzekam :D No i pojawił się zazdrosny Finnick. Co prawda pod koniec, ale się pojawił. Zdradzę Wam również, że w kolejnym rozdziale również będzie trochę o zazdrosnym Finnicku :D 

   Chcę Wam również podziękować za komentarze :) To naprawdę bardzo motywujące i wiele dla mnie znaczy, a jeśli ktoś czyta blogowego aska to wie, że właśnie komentarze są jednym z czynników, wywołujących uśmiech na mojej twarzy :D