Rozdział 108 - Bitwa

ANNIE

   Cole patrzy na Finnicka jak na kretyna. Mój ukochany jednak nic sobie z tego nie robi i uśmiecha się złośliwie, wyraźnie dumny ze swojej sarkastycznej odpowiedzi.

-Nieważne - mówi szybko brązowowłosy chłopak, który wpadł na mnie kilka godzin wcześniej. - Annie... wydaje mi się, że kiedy upadłaś... - zaczyna dość nieśmiało.

-Albo raczej ty na nią wpadłeś i ją przewróciłeś... - burczy Finnick. Cole zerka na niego kątem oka, ale udaje, że nie usłyszał tej uwagi.

-W każdym razie... wydaje mi się, że coś zgubiłaś - oznajmia trochę pewniej. Przez chwilę zastanawiam się co mogłam zgubić... jedne co wpada mi do głowy to bransoletka, którą kiedyś zrobiła moja siostra. Spanikowana zerkam na swój nadgarstek i z ulgą zauważam, że jednak bransoletka ciągle tam jest. Postanawiam więc zapytać.

-Co?

-Siebie. W moich oczach - odpowiada, uśmiecha się zalotnie i próbuje zmusić mnie do spojrzenia w jego oczy.

   Nie muszę patrzeć w lustro, żeby wiedzieć jak wygląda moja mina. Usta zacisnęłam tak, że zapewne niemal zniknęły. Natomiast moje oczy miotają piorunami. Nienawidzę takich tępych tekstów i nie chcę, żeby ktokolwiek w ten sposób do mnie mówił. Według mnie uwłacza to mojej godności. Zresztą nie tylko mojej, a każdej kobiety uraczonej takim tekstem. Spodziewam się, że Finnick walnie tego chłopaka, ale się mylę. Mój ukochany wybucha głośnym śmiechem, który słychać chyba w całej Czwórce.

-Nie wiem... powinienem cię uderzyć czy po prostu się z tego śmiać tak jak do tej pory... - udaje się powiedzieć mojemu ukochanemu, kiedy tylko opanuje śmiech na tyle, że da radę złapać oddech i coś z siebie wydusić

-Co? - dziwi się ten jakże romantyczny idiota. Jego głos tak mnie drażni, że bez zastanowienia policzkuję chłopaka, co powoduje jeszcze jeden napad śmiechu Finnicka. - Bawi cię to? - pyta Cole, trzymając się za bolący policzek.

-Nie no co ty... ja tak reaguję na stres - odpowiada Finnick z wyraźnie wyczuwalnym sarkazmem, jednak sądząc po minie Cole'a to nie wyczułby on sarkazmu, nawet jeśli wetknięto by mu go prosto pod nos.

-Czym się stresujesz?

-Że z takim tekstami to mi jeszcze dziewczynę odbijesz, wiesz? - zapytał mój ukochany ironicznie. Cole znów patrzy jakby nic nie rozumiał. Finnick wzdycha głośno. - Chyba dobrze, że cię nie uderzyłem, bo walka z takim kretynem jak ty byłaby niesprawiedliwa - dodał po chwili, złapał mnie w tali i ruszyliśmy w dalszą drogę, zostawiając za sobą zdziwionego Cole'a.

-W moich oczach też się zgubiłaś? - pyta Finnick swoim uwodzicielskim tonem, kiedy tylko docieramy do drzwi zamieszkiwanego przez nas domu w Wiosce Zwycięzców.

-Bardzo śmieszne, Finnick - burczę pod nosem. 

-Ej... no, ale rybko moja... musisz przyznać, że kreatywny to on jest - mówi, próbując powstrzymać śmiech.

-Oczywiście, żółwiku ty mój, ale chyba bardziej tępy niż kreatywny - odpowiadam.

-Tak... to też - mówi Finnick i wpuszcza mnie do domu. Po chwili wchodzi sam. Zatrzymuje się przy drzwiach i łapie za moją rękę. 

-Ej... czekaj... "żółwiku"? - pyta, unosząc lekko brwi. 

-"Rybko"? - pytam, robiąc taką samą minę jak on.

-Ale ciebie ryba nigdy nie spoliczkowała...

-A ciebie nie spoliczkował żółw...

-Ale mnie ugryzł... niejednokrotnie!! - mój ukochany udaje oburzenie. - Te wredne bestie mnie nie lubią... domagam się zmiany pieszczotliwego przezwiska - mówi, udając powagę. Na mojej twarzy od razu pojawia się uśmiech.

-Taak? To jak mam cię nazywać? Krewetką nazywa cię już twoja kuzynka, a ja nie będę ściągać, prawda? To co? Rekinku? Delfinku? Krabie? - pytam, udając zmartwienie. 

-Powiedz mi... ale tak szczerze... czy ja ci przypominam kraba? - pyta. Udaję, że chwilę się zastanawiam. 

-Jakby się tak uprzeć to tak. Przypominasz kraba - mówię, udając powagę.

-O ty bestio! - krzyczy i zaczyna mnie łaskotać. Uciekam do kuchni. Łapię za kran, wyciągając baterię i trzymam ją przed sobą, a kiedy Finnick wbiega za mną, krzyczę:

-Mam broń i nie zawaham się jej użyć!! 

   W tej chwili włączam kran i oblewam Finnicka strumieniem zimnej wody. Wyłączam wodę i patrzę na niego triumfalnie, ale nie przemyślałam jednego. Chłopak zmierza w moją stronę, otwierając ramiona, aby mnie objąć. Przy okazji ślizga się na mokrej podłodze i prawie się przewraca, jednak w porę udaje mu się złapać równowagę.

-Nie podchodź do mnie! - krzyczę, ale przy okazji z moich ust wydobywa się śmiech, więc nie brzmi to zbyt przekonująco.

-No chodź tu do mnie, rybko ty moja i przytul swojego kraba! - mówi, uśmiechając się uwodzicielsko. 

   Zamiast uciekać to ja się śmieję i kończy się na tym, że mój przemoczony ukochany przytula mnie. To nie jest jednak najgorsze, bo chłopak zauważa mąkę, stojącą na szafce tuż za moimi plecami i wysypuje mi zawartość na głowę, ale sam w porę się odsuwa, więc nie zostaje nią obsypany. Jednak ja postanawiam się zemścić i kiedy Finnick zanosi się histerycznym śmiechem, ja rzucam w niego jajkiem, a kiedy go trafiam, nagle przestaje się śmiać i podbiega do lodówki, a następnie wyciąga z niej mleko. 

-NIE ODWAŻYSZ SIĘ!! - krzyczę i rzucam w niego kolejnym jajkiem, którym dostaje prosto w czoło.

-Założysz się? - pyta, otwiera karton i oblewa mnie. Rzucam w niego jeszcze jednym jajkiem, niestety tym razem chybiam.  

   Chłopak podchodzi do mnie, a ręce podnosi w geście kapitulacji. Dumnie zadzieram głowę, a wtedy dzieje się coś, czego się nie spodziewałam... Finnick wyjmuje jajko z opakowania, które wciąż trzymam  i... rozwala je na mojej głowie. 

-Jesteś śliczna, kiedy jajko spływa ci na twarz - mówi i kładzie ręce na mojej tali. 

-To samo mogę powiedzieć o tobie - dodaję z uśmiechem i wspinam się na palcach, aby go pocałować. Jednak tracę równowagę i przewracam się, a mój ukochany próbuje mnie złapać, co kończy się tym, że on również się przewraca, a ja na niego. Przez chwilę leżymy tak i śmiejemy się, a potem całuję go czule w policzek i wstaję. W chwili, kiedy obydwoje już wstaliśmy do kuchni wchodzi nikt inny tylko Mags.

-MATKO KOCHANA!!! CO TU SIĘ STAŁO?! - krzyczy.

-Eee... nie wiemy? - odpowiada niepewnie Finnick. 

-JA WAM ZARAZ DAM "NIE WIEMY"!! IDŹCIE MI STĄD, BO ZARAZ WAS ZAMORDUJĘ!!! 

-Też cię kochamy? - tym razem to ja się odzywam, robiąc skruszoną minę.

-NA DWÓR I NIE WRACAĆ MI PRZED ÓSMĄ!! 

-Nigdy nie widziałem tak zdenerwowanej Mags... - odzywa się Finnick, kiedy cali w mleku, wodzie, jajkach i mące wychodzimy na zewnątrz. 

-Ja też... nie pozwoliła nawet nam się przebrać - szepczę, bo boję się, że mentorka może nas jeszcze usłyszeć i znów na nas nakrzyczeć.

-Spokojnie... nie usłyszy nas... jest zbyt zajęta przeklinaniem pod nosem - oznajmia Finnick. - To co? Idziemy na plażę? 

-A mamy jakieś inne wyjście? - pytam ironicznie.

-W zasadzie to tak... możemy iść do twoich rodziców, albo twojej ciotki, ale to byłoby trochę niebezpieczne - oznajmia Finnick.

-Dlaczego?

-Bo jakby nas twoja matka zobaczyła to zabiłaby mnie tym co aktualnie miałaby w dłoni... - oznajmia i krzywi się.

-Bez przesady... kapciem na przykład by cię nie zabiła - staram się go pocieszyć. Jednak on patrzy na mnie pytająco.

-Jesteś pewna? Ta kobieta mnie nienawidzi... zabiłaby mnie wszystkim co miałaby pod ręką... nawet papierkiem po cukierku - staram się zaprzeczyć, ale nie mogę. Finnick ma rację. Moja matka go nienawidzi. Dlatego milczę. Finnick wie dlaczego i uśmiecha się smutno. 

   Idziemy w spokoju plażą, aż nagle potykam się o jakiś kamień. Finnick podaje mi rękę, żeby pomóc mi się podnieść, ale ja przewracam również jego i po chwili obydwoje jesteśmy cali w piasku. 

-Dzięki Annie. Teraz wyglądam jak kotlet, albo ryba w panierce - oznajmia Finnick, ale uśmiech nie schodzi mu z twarzy. 

-Ej... lubię kotlety i ryby w panierce... no cóż... wyglądasz smakowicie - oznajmiam ze śmiechem.

-Chyba nigdy w to nie wątpiłaś - mówi, ledwo hamując śmiech.

-Nie, nie wątpiłam w to - mówię z uśmiechem.

-Czyli jednak zgubiłaś się w moich oczach - oznajmia, udając powagę. Ja natomiast wybucham śmiechem i uderzam go lekko w ramię. 

-A co to ma do rzeczy? - pytam.

-Nic. Po prostu... no wiesz... muszę się dowartościować. Bałem się, że zgubiłaś się w oczach tamtego kretyna, a w moich nie... - mówi ze smutną miną. 

-Mój kochany zazdrosny krab - mówię i całuję go. Kiedy przestaję on znów się odzywa.

-Jeśli to jest nagroda za bycie zazdrosnym, to mogę taki być codziennie - mówi uwodzicielskim tonem. Uśmiecham się, znów go całuję i oznajmiam:

-Zapomnij.

_________________________________________________________________________________

   Jak podoba Wam się ten rozdział?? To chyba pierwszy tak rozdział, gdzie nie ma zbyt wielu przemyśleń, a jestem z niego całkiem dumna, bo jest raczej taki... no... wesoły i sarkastyczny :D

   Dziś Walentynki, dlatego postanowiłam podarować Wam taki prezent w postaci rozdziału... cieszycie się? :) Mam nadzieję, że tak :)