Rozdział 110 - "Znam tą twarz"

ANNIE


   Dlaczego on mi to robi? Chce mnie zniszczyć? Dlaczego mnie? Co ja mu zrobiłam? Nagle świat przed moimi oczami zaczyna wirować. Wszystko się rozmywa. Widzę twarze tych, którzy zginęli na arenie. Dołącza do nich Evelyn. Zamykam oczy.
-Nie. Nie. Nie - szepczę. - To... nie. Nie. NIE! - krzyczę.
   Czuję jak osuwam się na kolana. Zakrywam twarz dłońmi. Potem ktoś mnie podnosi i rusza, trzymając mnie w swoich silnych ramionach niczym największy skarb.
-Będzie dobrze, Annie - słyszę jego głos. Jest taki przyjemny.
-Nie będzie. Stracę ją - szepczę. Łzy szczypią mnie pod powiekami. Nie pozwolę im wypłynąć. Nie pozwolę. Nie otworzę oczu.
   Finnick sadza mnie na kanapie. Sam klęka naprzeciw mnie i delikatnie odrywa moje dłonie od twarzy. Oczy wciąż mam zamknięte.
-Annie. Rybko - zaczyna. Kiedy słyszę te przezwisko na mojej twarzy mimowolnie pojawia się uśmiech, który jednak zaraz z niej spełza. - Ale chociaż się uśmiechnęłaś... liczy się! - mówi. Wiem, że na jego twarzy gości uśmiech.
-Finnick? Czemu on się na mnie uwziął? - pytam.
-Annie... - wzdycha. Otwieram oczy.
-Nie mów, że nikt się na mnie nie uwziął... najpierw Lora, potem ty, kolejna w kolejce byłam ja, a teraz Evelyn... kto jeszcze?
-Annie... Lora i ja to na pewno przypadek. Jak było z Evelyn to nie wiem, a... a zresztą nieważne - mówi opuszczając wzrok. - Posłuchaj mnie... wszystko będzie dobrze. Evelyn jest silna... poradzi sobie.
-A co jeśli nie? Finnick... Evelyn to moja jedyna przyjaciółka... nie chcę, żeby coś jej się stało.
-Nie stanie się... zobaczysz - oznajmia i pomiędzy nami na chwilę zapada cisza, wtedy zza drzwi słychać głośne oklaski. Chyba już wylosowano obydwojga trybutów.

Razem z Finnickiem wychodzimy na korytarz. Wiemy, że zaraz zobaczymy trybutów, wchodzących do Pałacu Sprawiedliwości. Boję się chwili, kiedy zobaczę tu Evelyn.
Drzwi otwierają się. Zamykam oczy. Nie mogę na nią spojrzeć. Ale... ale jednocześnie wiem, że muszę to zrobić. A co jeśli widzimy się po raz ostatni? Otwieram oczy. Patrzę na wchodzących do środka trybutów.
Nie mogę uwierzyć w to co widzę. Ta dziewczyna... to nie jest Evelyn. Ktoś się za nią zgłosił. Z ulgą wypuszczam powietrze, które do tej pory nieświadomie wstrzymywałam. Mimo, że właśnie widzę osoby, z których co najmniej jedna już nigdy nie wróci do Czwórki, uśmiecham się szeroko i mało brakuje, a zaraz zaczęłabym skakać ze szczęścia. Patrzę na Finnicka. Chłopak chyba widzi szczęście w moich oczach, bo obejmuje mnie i szepcze
-A nie mówiłem?
-Wiem... czy ty zawsze musisz mieć rację? - pytam. - Chociaż cieszę się, że teraz miałeś rację.
-Oczywiście, że muszę mieć zawsze rację. Jestem Finnick Odair. Finnick Odair nigdy się nie myli - mówi jakby to było coś oczywistego. Zaczynam się śmiać.
-I jest niesamowicie skromny - dodaję sarkastycznie.
-I za to go kochasz - mówi z uśmiechem.
-Tak... muszę przyznać, że to dlatego - mówię, udając powagę. Po chwili wspinam się na palce, żeby móc pocałować go w policzek, ale ktoś chrząka i odwracam głowę w stronę tej osoby.
-Zaraz wyruszamy, Finnick. Trybuci już są gotowi - oznajmia Mags. - Czas się żegnać. Zobaczymy się dopiero po igrzyskach.

FINNICK


Nienawidzę pożegnań. Nienawidzę opuszczać Czwórki, a muszę to robić co roku. Nienawidzę zostawiać Annie. Teraz mogę jedynie siedzieć i wpatrywać się w rozmazany obraz za oknem, trzymając w ręku zdjęcie, na którym jestem ja i Annie. Dziewczyna uśmiecha się na nim wesoło i przytula mnie. To zdjęcie zostało zrobione jeszcze przed jej igrzyskami. Wtedy wszystko było inaczej.Byliśmy tylko przyjaciółmi. Ona nie miała ataków. Nie wiedziała nic o tym co każe mi robić Snow. Nie wiedziała jak to jest być uwięzionym na arenie. Pogodziła się z faktem, że opiekuje się nią jej ciotka. W ciągu tego roku jednak wszystko się zmieniło, jej życie wywróciło się do góry nogami. To niesamowite jak nasze życie może się zmienić w ciągu tak krótkiego czasu. Zmian też nienawidzę.
Drzwi do mojego przedziału rozsuwają się. Wchodzi przez nie Mags.
-Finnick. Już jest kolacja. Chodź szybko zjeść. Potem oglądamy powtórkę z dożynek - oznajmia i uśmiecha się do mnie pokrzepiająco. Dobrze wie, że zawsze kiedy opuszczamy Czwórkę nie jestem w najlepszym humorze.

Kolacja przebiegała w zupełniej ciszy. Cieszę się, że już się skończyła. Teraz tylko muszę obejrzeć powtórkę z dożynek i potem w spokoju będę mógł wrócić do swojego przedziału i przestać udawać tego znanego wszystkim Finnicka, a być tym prawdziwym Finnickiem, którego znają tylko nieliczni.
Dożynki w Jedynce i Dwójce zazwyczaj wyglądają tak samo. Na arenie pojawi się dwójka ochotników z każdego z tych dystryktów. Trójka - szesnastolatek i czternastolatka. Czwórka. Tutaj zawsze uważniej staram się przyglądać dożynkom. Muszę sprawdzić jak wypadli moi trybuci.
Na początku Lolita wywołuje Evelyn, a ta dzielnie rusza na scenę. W tym czasie ja i Annie niezauważalnie znikamy ze sceny. Evelyn stoi już na scenie i Lolita jak zwykle pyta o ochotników. Wtedy z tłumu wychodzi osiemnastoletnia dziewczyna o długich brązowych włosach. Idzie z wysoko uniesioną głową. Na jej twarzy nie widać żadnych emocji. Taki wizerunek jej zostawimy. Zawrze sojusz z trybutami z Jedynki i Dwójki. Potem przychodzi kolej na chłopaka. Wylosowany zostaje jakiś piętnastolatek, ale jego miejsce zajmuje kolejny ochotnik. On też dołączy do Jedynki i Dwójki.
Nie przyglądam się za bardzo trybutom z innych dystryktów. Do czasu, aż przychodzi czas na Siódemkę, gdzie na sceną została wywołana dziewczyna w żółtej sukience na ramiączka. Jej rozpuszczone ciemne włosy powiewają na wietrze. Dziewczyna idzie niepewnie. Staje na arenie i pokazują jej twarz z bliska. Najgorsze jest to, że znam tą twarz. Znam tą dziewczynę.

_________________________________________________________________________________

Tak wiem. Długość rozdziału nie powala (jakość zresztą też). Następne będą dłuższe, ale... no wybaczcie. Mam mały emocjonalny dołek i nie byłam w stanie napisać tego rozdziału dłuższego. Kolejny na pewno będzie dłuższy. 

Jutro pojawi się kolejny rozdział na blogu: Życie to nie bajka

Wczoraj pojawiła się miniaturka na blogu: Miniaturki - multifandom   i było by mi bardzo miło, gdybyście skomentowali tą miniaturkę. Jestem z niej bardzo dumna i jest ona długa. Naprawdę to wiele Was nie kosztuje, a mi sprawi dużo radości i pozwoli łatwiej wyjść z tego emocjonalnego dołka. Co za tym idzie tu pojawi się szybciej rozdział. 

Z tego rozdziału dumna nie jestem. chociaż wydaje mi się, że może być i liczę na to, że Was zaskoczyłam. Koniecznie napiszcie mi w komentarzu co myślicie.