Rozdział 116 – Tajemnice

FINNICK

Nienawidzę siebie. Nienawidzę siebie za to, że siedzę w najlepszej restauracji w Kapitolu razem z kobietą pochodzącą z tego paskudnego miasta, a Annie mogą śnić się teraz koszmary, a Mags pilnuje naszych trybutów, choć nie czuje się dziś najlepiej. Zrobiłem wszystko co w mojej mocy, żeby zapewnić moim bliskim bezpieczeństwo, ale mimo to spędzając czas z jakąś obrzydliwą Kapitolinką z dala od osób, na których mi zależy czuję się podle. Obok Annie są jej rodzice, prosiłem również Evelyn i Marlene, żeby się nią opiekowały. A jeśli chodzi o Mags... błagałem chyba wszystkich zwycięzców, żeby się do mnie odezwali, gdyby źle się poczuła. 

— Wciąż nie mogę uwierzyć, że spotkałeś się ze mną... że wybrałeś mnie z tłumu tych wszystkich kobiet.... oczywiście ja zawsze wiedziałam, że jestem wyjątkowa, ale kiedy się ze mną umówiłeś... poczułam się jeszcze bardziej wyjątkowa... sam rozumiesz — mówi kobieta, której własnością na kilka dni się stałem. Zastanawia mnie czy ona jest tak głupia, żeby wierzyć, że umówiłem się z nią z własnej woli... chociaż chyba jednak wolę nie wiedzieć. Uśmiecham się do niej ze zrozumieniem, a ona kontynuuje swój monolog.  — Zawsze wszyscy mi powtarzali, że jestem wyjątkowa. No wiesz... dziadkowie, rodzice, mąż... jednak teraz, kiedy ty się ze mną umówiłeś... rozumiesz... ich słowa się potwierdziły — oznajmia i robi pauzę... domyślam się, że chce usłyszeć to również ode mnie. 

— Bo jesteś wyjątkowa — mówię i uśmiecham się do niej uwodzicielsko.

— Och... mówisz to pewnie każdej — oznajmia Kapitolinka. Ma rację. Mówię to każdej... ale tylko jedna dziewczyna jest dla mnie wyjątkowa i wcale nie pochodzi ona z Kapitolu, pochodzi z Czwórki, ma cudowne rudobrązowe włosy i zielone oczy, jest miła, zabawna, kochana, naturalna i najwspanialsza na całym świecie, wygrała Siedemdziesiąte Głodowe Igrzyska, a ja zrobię wszystko, aby ją chronić. — Och... prawie zapomniałam!! Mam dla ciebie drobny upominek... jako pamiątka naszej pierwszej randki... — mówi i wyciąga spod stołu małą paczuszkę. — To zegarek. 

— Dziękuję — oznajmiam i uśmiecham się do niej. — Chociaż... nie przepadam za prezentami... coś innego cenię sobie o wiele bardziej.

— Och... a co takiego? — pyta. Nachylam się w jej kierunku i szepczę wprost do jej ucha.

— Tajemnice. — Zaraz po wyszeptaniu tego słowa, odsuwam się od niej. 

— Tajemnice? — pyta, zdziwiona.

— Tajemnice. Sekrety. Coś, czego nie powinien wiedzieć nikt spoza wąskiego grona osób... jeśli ktoś mi to mówi... wiem, że wiele dla tej osoby znaczę, bo mi ufa — oznajmiam, rozsiadając się na krześle. W rzeczywistości nie zależy mi na zaufaniu nikogo z nich. Po prostu wolę posiadać wiedzę, którą w przyszłości mógłbym wykorzystać niż bezsensowny upominek, przez który będę czuć do siebie wstręt i obrzydzenie. 

— I każdy mówi ci jakąś tajemnicę? — pyta. Przytakuję. — Och... a zdradzisz mi czyjąś tajemnicę?

 — Wybacz, ale nie mogę — odpowiadam. 

— A swoją?

— Nie mam żadnych tajemnic — oznajmiam. — Ale chętnie usłyszę coś o tobie... — mówię.

Nagle podchodzi do nas kelner. Myślę, że chce zebrać zamówienia, ale to co mi mówi, sprawia, że ziemia usuwa mi się spod nóg. Mags jest w szpitalu.

Minął kolejny dzień. Z Mags nie jest dobrze. Ciągle jest nieprzytomna. Z Annie nie jest dobrze. Jeszcze się nie wybudziła. Ze mną nie jest dobrze. Czuję się pusty. Z trybutami nie jest dobrze. Mają mnie za mentora. Nie radzą sobie. Jeden z nich jest ranny. Ciężko ranny. Nie mam zbyt wielkich nadziei na ich szczęśliwy powrót. 

Ruszam w stronę windy. Klikam przycisk i drzwi rozsuwają się, zapraszając mnie do środka. Unoszę palec i chcę kliknąć przycisk z numerem cztery. Jednak coś mnie powstrzymuje. Decyduję się kliknąć na przycisk z liczbą dwanaście. Winda rusza w górę. Po chwili zatrzymuje się, a ja wysiadam. 

— Haymitch? — pytam, ruszając w stronę salonu. 

— A któż to postanowił mnie odwiedzić? — wybełkotał mentor Dwunastki. — Co cię do mnie sprowadza? 

Nie odpowiedziałem. Podszedłem bliżej. Na mojej twarzy można był wyczytać powód mojej wizyty. Haymitch pokiwał głową ze zrozumieniem. 

— Chcesz się napić? — spytał. Przytaknąłem. 

_________________________________________________________________________________ 

Oto kolejny rozdział. Szczerze? Nie mam pojęcia co o nim myśleć (o braku pomysłu na tytuł już nawet nie wspomnę). Po prostu nie wiem. Początek napisałam już jakiś czas temu. Końcówkę dziś. Mam nadzieję, że nie jest aż źle i chociaż trochę się Wam spodobało i napiszecie mi co sądzicie w komentarzu. 

Mam do Was ogromną prośbę... napiszcie mi w komentarzu jaką miniaturkę (na blog z miniaturkami) chcielibyście przeczytać. Jednak... mam jeszcze jedną prośbę, aby był to pomysł na tak smutną i płaczliwą miniaturkę, że jak będę ją pisać to łzy będą mi płynąć strumieniami. 

Jest jeszcze jedna sprawa... założyłam nowe konto na Wattpadzie (miałam kiedyś, ale zapomniałam hasła... i loginu...) i postanowiłam, że również tam będę publikować moje miniaturki (z bloga z miniaturkami). Najważniejsze jednak są dla mnie te blogi i to tu najpierw będzie wszystko publikowane. Link Do tamtego opowiadania na Wattpadzie wkrótce się tu pojawi :) 

Do końca wakacji planuję opublikować jeszcze dwa rozdziały i jeden trochę inny, tajemniczy post z pewną niespodzianką :)